Happy & Healthy

WEDDING CRASHERS

by Maddy Stolk

Afgelopen weekend gingen een paar van de leukste, meest verliefde en allerliefste mensen trouwen. Ik was hun bruidsmeisje, en dat was een hel.

Bruidsmeisje, getuige, of – nog erger – ceremoniemeester zijn, is sowieso een hel. Begrijp me niet verkeerd, ik hou heel veel van mijn vrienden en zij vermoedelijk ook van mij, anders zouden ze mij niet vragen. Maar op de leukste feestjes van het jaar, sta jij als troubleshooter/decorbouwer/ad hoc cateraar/sociaal pedagogisch medewerker permanent stand-by en kun je dat verdriet niet eens fatsoenlijk wegdrinken, want in geval van uitslaande brand kijkt iedereen jouw kant op voor een oplossing.

Op dit moment staat mijn teller op 2 keer bruidsmeisje en 5 keer getuige. Gelukkig kennen mijn vrienden mij goed genoeg om me niet te vragen als ceremoniemeester; ik stond ergens achteraan toen de organisatorische talenten werden uitgedeeld.

Het is niet allemaal kommer en kwel natuurlijk. De speeches zijn fantastisch, waarin je mekaar ongegeneerd de liefde kunt verklaren en hartelijk bedanken bovendien dat ze het al die jaren met je hebben uitgehouden. Er is lekker eten,  met een beetje mazzel een semi-exotische locatie en als het echt prijsschieten is een fijne hotelkamer toe.

Maar soms is het gewoon een martelgang. En leer je je vrienden van een andere kant kennen – eentje waar je liever niets van had geweten. Of erger nog: leer je de vrienden van je vrienden kennen.

‘Daar ga ik hoogstpersoonlijk voor zorgen.’

Zo heb ik eens, in het gezelschap waar de bruidegom wat verder van mij afstond dan de bruid, op de eerste bijeenkomst van het bruidspersoneel al mijn veto’s erdoorheen gejaagd. Wat ik daarmee zoal voorkomen heb? Dat het gelukkige paar met stoel en al op de schouders van hun vrienden werd gehesen en om beurten een quizvraag moest beantwoorden. Wie het goed had, werd een stap naar voren gedragen en zo kwamen ze dan het feest binnen. Ik bedoel: met zulke vrienden heb je geen vijanden meer nodig.

Soms zijn de problemen van praktischer aard. Ooit zat ik in een idyllisch kerkje aan de Franse Côte d’Azur met een zanderige bikini onder mijn jurk. Iets met te laat vertrekken van het strand na het door mij georganiseerde huwelijksontbijt en een enorme file, waardoor ik in een geleende, nét te krappe B-keuzejurk van de andere getuige kwam binnenstuiven. Dat ging nogal schuren na verloop van tijd. Halverwege de dienst moest die bikini echt uit, en strippen in de kerk is tricky, zeker als je op de eerste rij zit. Jaren van drie keer per week yoga kwamen me goed van pas terwijl ik me in een pretzel vouwde om dit taakje ongezien te volbrengen. Going commando never felt so good, tot ik de venijnige side-eye van de moeder van de bruidegom opving. ‘Ik zal voor je bidden,’ siste ze. Nou, gooi er dan ook nog maar een handvol weesgegroetjes tegenaan, want met één schietgebedje red je het niet om mij van mijn zonden te verlossen. Maar bedankt voor het proberen. Amen.

Enfin, afgelopen weekend was één groot hoogtepunt, totdat de echtgenoot van de zus van de bruid, met wie hij al 20 getrouwd is waardoor hij zowel mij als de bruid al als klein meisje kende, mij om de hals viel. ‘Wat is er toch gebeurd?’ kermde hij. ‘Jullie waren zulke stoere, geile, spannende vrouwen!’ Hij wees daarbij in de richting van de bruid met een vol wijnglas in zijn hand, dus ik kreeg niet eens de kans om beledigd te zijn over zijn gebruik van verleden tijd. Terwijl de drank in het rond spetterde, manoeuvreerde ik hem naar buiten. Alwaar hij luidkeels zijn beklag deed over de teloorgang van vrouwelijke charme van meisjes in het algemeen en de bruid in het bijzonder. De rest van het feest zat ik buiten (ik durfde het losgeslagen projectiel niet meer mee naar binnen te nemen) en het beloofde zo’n lange avond te worden dat ik het eerste gebod van een goede getuige – gij zult niet keihard drinken – terstond liet varen.

De kater diende zich al tijdens het innemen aan, net als de stijve nek en weinig goeds voorspellende kriebelhoest, want mijn jas lag natuurlijk nog binnen en dat is niet handig, half december.
Maar toen even later het bruidspaar begeleid door knetterend vuurwerk vertrok, viel een snotterende bruid me in de armen en zei: ‘Dit was de beste avond van mijn leven, laat dit nóóit ophouden.’ En hoorde ik mezelf zeggen: ‘Daar ga ik hoogstpersoonlijk voor zorgen.’
Met alle liefde.