Happy & Healthy

WEG MET DE LIFECOACH

Samen aarden, wat koop je daar nou voor?

De afgelopen tijd had ik het idee dat schrijven als vak geen toekomst meer heeft. Waarom ik dat dacht is misschien een ding voor een andere keer, maar het leek mij zinnig eens te bedenken wat ik nog meer zou kunnen doen in het leven om een boterham mee te verdienen. Ben ik geen held in: ik geloof dat ik een one trick pony ben en al heb ik heus nog wat andere kwaliteiten dan ‘goed kunnen schrijven’, zie ik daar geen munt in.

Gelukkig krijg je bij het uitspreken van zulke overwegingen direct advies. Waar de een vindt dat ik eens met lifecoach zus-en-zo moet gaan praten om mijn carrièrestappen helder te krijgen, is een ander van mening dat ik beter kan kijken naar wat er is, wie ik ben en wat ik beteken in deze wereld. ‘Zingeving’ en ‘in mijn eigen kracht staan’, vage leefstijllessen die ik helder zou kunnen krijgen met hulp van een spirituele coach.

Goh. Ik wist dat coaching en spiritualiteit big business zijn, maar ik had echt geen idee dat (weldenkende) vrienden en kennissen zulke hulp als serieuze optie zien. Ik dacht dat we er collectief de grap van inzagen. Weet je, ik ken een paar coaches. De een schreef een boek over zen in het dagelijks leven, een ander heeft zijn personaltrainingpraktijk naar een hoger niveau getild en weer een ander richt zich specifiek op werkprocessen. Ik ouwehoer graag met mensen, dus zo kom je eens wat te weten.

“Bijna al hun zinnen beginnen met ‘ik’, waarna de eigen loftrompet keihard en tot in den treure gestoken wordt”

Keiharde doorvraagtechnieken hoef ik bij coaches – of ze nu coachen in leven, werk, liefde, spiritualiteit of flirten – nooit te hanteren. Coaches lopen leeg over zichzelf. Hoe goed ze zijn in het signaleren van processen. Hoe fantastisch helder zij kunnen zien wat een ander nodig heeft. Hoe heerlijk simpel zij spiritualiteit in het dagelijks leven kunnen inpassen. En hoe gemakkelijk ze dat jou allemaal kunnen leren (tegen niet mis te verstane uurtarieven, laat dat duidelijk zijn). Bijna al hun zinnen beginnen met ‘ik’, waarna de eigen loftrompet keihard en tot in den treure gestoken wordt. En met een beetje geluk mag je ook nog even samen met de oogjes dicht ademen om te ‘aarden’ – de oplossing voor vrijwel alles. Ze zijn de trots van de apenrots, de verlosser waarop de mens gewacht heeft. Niet alleen dodelijk vermoeiend, maar een zeldzaam staaltje onverbloemd narcisme, als je het mij vraagt.

Is het gek dan ik geen vertrouwen heb in een coach die alleen maar over zichzelf praat? Het was tenslotte de bedoeling dat diegene mij zou helpen en geen theekransje rondom de eigen fantastische capaciteiten zou organiseren, niet? En hoewel ik het hartstikke fijn voor hen vindt dat zij ‘in hun eigen kracht staan’ en met die borstklopperij hun eigen niche in de arbeidsmarkt hebben gevonden, bedank ik vriendelijk doch beslist voor zo’n hulplijn.

Wel mooi: dat dergelijke figuren de vlam van mijn eigen kracht in mij hebben weten te ontwaken. Ik zeg soms (oké: vaak) dingen die niet altijd even correct, tactisch of leuk gevonden worden. Tell it like it is; Kalinka is nooit te beroerd om eruit te flappen dat een tijdelijke break met je vriendje het begin van het einde is en een zachte pleister op een reeds zeer onwelriekende wonde. Botte en boude beweringen: zou daar in de toekomst voor mij geen munt uit te slaan zijn?

Geschreven door Kalinka Hählen