Happy & Healthy

Zen in twee minuten

Ken je dat? Dat de stress bijna uit je oren klapt, je hoofd is veranderd in een ren met rondfladderende kippen en je zeker weet dat je ieder moment kunt gaan gillen? Of huilen? Of een combinatie van beide?

Ikzelf ben helaas een ervaringsdeskundige. Ik heb de stressbestendigheid van een chihuahua en ik wil nogal veel. En áls ik iets wil, dan wil ik het meteen. Een combinatie die vaak nogal ongelukkig blijkt te zijn.

Een paar jaar geleden ben ik flink overspannen geweest. Ik had in zes jaar zes boeken en twee televisieseries geschreven, twee kinderen als alleenstaande moeder opgevoed én ik deed mee aan ‘Wie is de Mol?’. Dat laatste was echt de druppel die de emmer deed overlopen. Ik kwam thuis na drie doorwaakte nachten in IJsland (ik lag er als eerste uit, ook dat nog) en ik was het gewoon kwijt. In plaats van dat ik genoot van de tweeënhalve week die ik nog vrij was, lukte het me niet meer om de rust te vinden. Ik werd steevast om drie uur ‘s nachts wakker, waarbij ik overeind schoot en dacht: ‘Ik moet iets!’. (Soms dacht ik ook: ‘Wie is de mol?’ en dat waren de ergste nachten.) Daarna lukte het me niet meer om in slaap te komen, waardoor ik de volgende avond doodmoe was. En dan wéér niet kon slapen. En in huilen uitbarstte en dingen riep als: ‘Ik ben zo moe en ik kan niet slapen en ik ben zo moehoehoehoe.’

Andere problemen die ik had varieerden van alles, maar dan ook werkelijk alles vergeten, er gewoon niet bij zijn, overal tegenop zien en dwangmatige gedachten (‘ik moet ik moet ik moet!’). Gelukkig kwam de zomer eraan en kon ik het me permitteren om een paar maanden lang de stekker eruit te trekken. Ik heb de meeste tijd doorgebracht in een rond loungebed in mijn tuin (omgedoopt tot ‘The Sanctuary’). Veel meer dan voor me uit staren deed ik niet. Er waren momenten dat ik dacht dat ik nooit meer zin zou hebben om te werken. Dat ik altijd deze zombie zou blijven die niet veel meer kon dan een rondje lopen met de honden en een afhaalmaaltijd bestellen, om vervolgens weer uitgeput neer te storten. Maar op een dag was het er gewoon weer. Ik zat in The Sanctuary en kreeg een idee voor een nieuw boek (dat boek werd ‘Jetset’, maar dat terzijde). En een paar dagen later besloot ik gewoon om te beginnen met typen.

Wel merk ik dat ik nooit meer de oude ben geworden en dat is misschien maar goed ook. Ik kán nu niet meer eindeloos doorbeuken, ik voel nu veel eerder of iets me te veel wordt of niet. Alsof mijn lichaam het vertikt om het ooit weer zo ver te laten komen. Inmiddels ben ik ook gaan mediteren, ligt mijn werktempo veel lager en ben ik me er veel meer van bewust of een activiteit me energie kost of juist oplevert.

Een heel goede truc leerde ik van Suzan van de Roemer van Mindful Matters, je vindt haar op www.mindful-matter.nl (niet dat streepje vergeten, hè). Het is een oefening die hooguit twee minuten duurt, maar waarmee je wel je stresslevel aanzienlijk kunt verlagen. Dus als het je allemaal iets te veel wordt, zonder jezelf even af, ga desnoods op de wc zitten en doe deze oefening:

Ken je van die snowbollen? Je weet wel, die dingen van transparant plastic die je heel hard moet schudden om vervolgens te kijken hoe de sneeuw om, pak ‘m beet, een Hollandse molen of de Eiffeltoren naar beneden dwarrelt?

Doe even je ogen dicht. Adem diep in door je neus en adem weer uit door je neus. En stel je nu voor dat jij in die sneeuwbol zit. Visualiseer hoe de sneeuwvlokjes om je heen naar beneden dwarrelen, net zo lang tot ze allemaal op de vloer beland zijn en alles volmaakt vredig is. Blijf even zo zitten, in die prachtige stilte en adem nog een paar keer diep in en uit.

Wedden dat je er daarna weer tegenaan kunt?

Geschreven door Marion Pauw