Happy & Healthy

ZÓ GEWICHTIG IS MIJN GEWICHT

In de groepsapp kwam een nieuwe foto binnen en daar stond ik hoor, in iets te veel glorie. Buik uit, niks niet navel naar binnen en bekken kantelen. Ik vertelde jullie hier al over het feit dat ik zo’n lekkere Hollandse meid ben en dat ben ik pak ‘m beet al negenentwintig jaar. Ben ik oké mee. Rond en pront is prima, magertjes word ik nooit. Maar voor mezelf (nee, niet voor een ander) mag het wat meer geconserveerd en wat lichter en luchtiger rondom de bone structure.

Ik zeg nóóit wat ik weeg (waarom vragen mensen dat, koek-koek), maar ik zeg je: er moet íets van gewicht af en ik weet niet hoe. Na de 7 day recharge ging ik drie kilo lichter door het leven, maar die is niet voor niets zeven dagen. En ik at met de puntentelling van Weight Watchers vijftien kilo foetsie, maar ik heb verdrongen hoe dat regime werkt. Theo staat as we speak met koekjes aan het bureau en ik? Ik zit op m’n handen, zodat ik níets pak. Vraatzucht, dat is het. En snaaien is toegestaan als je net als Simone die calorieën van je af schudt in de gym. Maar ik denk zomaar dat mijn Pilatesklasje geen calorieverdelger is (neemt een ongebrand nootje). Renske liet een indrukwekkende acht kilo achter op haar vakantieadres, de knop was om. Maar wat doe je als je die freakin’ knop niet kan vinden? Zucht (eet nog een nootje), ik moet nú met Simoon praten. Want hoe pak ik dit aan?

What’s new in eetland?

Een nieuw dieet, zou dat iets zijn? Ik ben een bourgondisch ding, als in ‘oh dat is potverdraaid lekker, doe er maar één of twee of drie’. Het zit ‘m niet in gezond eten, want ik ben nogal anti als het op pakjes en zakjes aankomt. Maar ik ga voor gaas als de kaasplank op tafel komt én als je over de beste Turkse pizza van de stad begint. Ook als ik net, brave burger dat ik ben, mijn bord keurig leeg gegeten heb. Help me. Oké, diëten mag ik dus niet van Simone. Die ongebrande noten van me zijn vet. Gezond wel en het mag met m’n maten, maar het blijft vet. Fruit, rauwkost met een mager dipje of groenten, dát werk. Net als die berg eiwitten. En cheaten is geen cheaten meer, want die kaasplank eet ze zelf ook gewoon. Oké oké, dat klinkt alsof ik het kan. En de truc is om te bedenken wat voor lekkers je allemaal kan eten in plaats van dat echt niet zo lekkere koekje van Theo. Dat hoeft niet binnen twee weken, maar voor die flow moet ik dus de tijd nemen.

Oké, sporten dan maar?

Sporten. Ik typte net zo noncha de gym, maar dat voelt voor mij zo onnatuurlijk om te zeggen als een extra arm hebben. En voor ik mijn stuitje brak (ja, dat kun je breken, lang verhaal en er komt een sneeuwballengevecht in voor), fietste ik me toch serieus drie keer per week het ongans bij spinning. Maar de sportmodus is off. Wat te doen? Simone pleit voor iets wat je leuk vindt én krachttraining. Hè, maar daar word je toch zo’n opgepompte troela van? Niet. Spieren eten vet. Oei, dat klink goed. En die eiwitten waar ik het net over had, die voeden weer die spieren, die dan weer je vet opeten. Ik zie hier een vicieuze cirkel, maar dan in optima forma. Krijg je denk ik, als je van de meester leert.

Iets met discipline?

Nou, ik ben er klaar voor. Ik moet zó veel groenvoer eten dat ik geen ruimte heb voor rommel. En als iemand dat stuk taart voor m’n neus houdt, dan denk ik aan oude brokkelkaas, groene olijven en stokbrood met humus. Dat groen wissel ik af met cheaten. Ha, kan ik. Simone zweert bij het Personal Body Plan en als ik zo niet de redactie afsteven, dan trekt ze me denk ik aan mijn haren mee. Zou er ook een personal trainer bestaan die me leert waar ik de discipline vandaan tover om dit voor elkaar te boksen? Heee, boksen. Misschien is dát wel wat.

Dit hoofdstuk, boek of wat het ook is, wordt vervolgd. Keep you posted.