5 dingen die ik niet snap aan

dit boek

Dus ik ging naar een resort, dus ik had tijd, dus er moest een boek mee. Anything Herman Koch stond al jaren op mijn lijst. De man verkocht ‘Het Diner’ aan 48 landen en van ‘De Greppel’ zijn er al meer dan 100.000 verkocht, dus wil je een beetje mee kunnen praten, moet er een Kochje in de kast staan. Gelezen ook, hè?

‘Zomerhuis met zwembad’ leek me een prima titel voor mijn zonnige mindset en hier in huize Hillside werd spontaan gekoerd en in handen geklapt als ik met dit boek werd gespot. Iemand maakte zelfs een huppeltje bij de gedachte aan al het leuks dat me stond te wachten.

Ik zat er meteen in, want Koch schrijft geestig en slim. De passage waarin hij zijn patiënt, die aandringt op een anaal onderzoek, wat schrik aanjaagt door niet alleen zijn handen, maar zijn complete onderarm te wassen was meesterlijk. Tot aan de elleboog toe.

Maar nu is het uit. En nu heb ik zoveel vragen. En losse eindjes. Toen ik studeerde, Nederlands en Film- en televisiewetenschap, werd me geleerd dat alles  in een roman of film moet bijdragen aan de plot. Daar wordt in huize Koch blijkbaar anders over gedacht. Want:

”Zomerhuis met zwembad’ leek me een prima titel voor mijn zonnige mindset’

1. Wat is het punt van de zoenscène?

De hoofdpersoon vergrijpt zich aan de gastvrouw, zij van het huis met het zwembad, maar na de zoen en hand-in-bikini-scène is de deur verder open dan daarvoor. Daar maakt de hoofdpersoon zich reuze druk om, maar waarom? Het leidt op geen enkele manier tot de uiteindelijke ontknoping. Meegeleefd en druk gemaakt  om niets.

2. Dan nog zoiets

Ze zitten met drie gezinnen in een zomerhuis. De hoofdpersoon Marc verdenkt allebei de andere mannelijke gasten van, spoiler alert, verkrachting van zijn dochter. Toch blijft hij gezellig de liefde bedrijven met de vrouw van verdachte 1 en gaan ze daarna met het gezin tot twee keer toe in LA op bezoek bij Stanley, de glijerige regisseur die ze maar vies en walgelijk vinden met een ongezonde voorkeur naar jonge meisjes.

3. En ook nog

Een van de verdachten wordt verdacht omdat hij de nacht na de verkrachting zijn kleding in de wasmachine stopt en die aanzet. Da’s raar te noemen, want doorgaans gooi je de was in de wasmand en draai je die was op een wat gepaster tijdstip. Wordt nooit op teruggekomen.

4. Dan de plot

De hele tijd spoelt de hoofdpersoon de geschiedenis terug in de hoop een aanknoping te vinden naar wie het heeft gedaan. Maar niet dat hij het op listige wijze uitvindt; nee hoor. Iemand vertelt het hem gewoon. Dit is er gebeurd. Bam. Had je niet gedacht, hè? Nou, dat was het. Niks spectaculairs aan.

5. En een open einde

Kan heel mooi zijn, maar kom op zeg, de hoofdpersoon wacht op een mogelijke veroordeling van het Medisch Tuchtcollege. Er wappert een mogelijke gevangenisstraf boven zijn hoofd. En dan zomaar ineens op een duikplank stoppen?

Beste, leuke, getalenteerde Herman Koch, mag ik een vervolg? Met een oplossing voor alle losse eindjes en ingeslagen paden? En net zo slim en beeldend geschreven als deze roman? Dan lullen we nergens meer over.