Alles over het castingweekend van Expeditie Robinson

Zo, het heeft even geduurd, vrienden, maar eíndelijk mag ik dan bekendmaken hoe het eraan toe ging tijdens het castingweekend van Expeditie Robinson. Twee woorden? Geweldig. Én intens. Want holy moly, dat was het.

De nacht voor De Grote Dag kon ik natuurlijk weer totaal niet slapen. Weet je hoe k*t het is als je als controlfreak geen idee hebt wat je te wachten staat? Ja, oké, ik wist dat we naar de geheime locatie moesten komen (het Eiland van Maurik dus. Eh, ja daar had ik ook nog nooit van gehoord.) en dat we sportkleding mee moesten nemen en ‘nat’ konden worden. Oké, mama: help.

Terwijl jullie tijdens het paasweekend massaal uitsliepen, eitjes veroberden en tijd met de familie doorbrachten, ging mijn wekker op eerste paasdag om 6.30 uur. No shit. Om half 9 stond ik in Maurik. Op een gigantisch terrein waar sowieso Mud  Masters-achtige taferelen plaats gingen vinden. We verzamelden met 100 man (best grappig trouwens om iedereen van ‘de top 50 filmpjes’ in real life te zien, maar ROSITA, VRIENDIN, WAAR WAS JE?!) en werden vervolgens opgedeeld in vier groepen van 25. Ik was team geel. Team geel was de shit, dat snap je.

Het is haast niet te doen om de casting onder woorden te brengen als je er niet bij bent geweest. Laten we het op mijn grootste challenge tot nu houden. Die vijfduizend stemmen binnenharken was zo moeilijk niet. Nu kwam die effing stormbaan nog. Laten we het erop houden dat ik VOL met mijn bakkes door de blubber ben gegaan. Over houten obstakels en rubberbanden. Tijgerend op mijn buik door het zand. Hangend aan touwen, rennend door de bushbush. Even serieus, je had me moeten zien gaan, het was hi-la-risch. Mijn conditie trouwens ook. Vervolgens het ijskoude water in (kopje onder en drie paniekaanvallen verder) op weg naar de finish.  De pony? Die was überleden biiiig time. De eyeliner? Voor die crematie ontvangen jullie binnenkort nog een brief. Ik heb alles álles gegeven wat ik in me had. Om vervolgens als een rillend rietje met twintig wildvreemde vrouwen in de kleedkamer te belanden. Even een warme douche te pakken. En als je dan MODDER in je oren, navel én string aantreft, dan vind ik dat je trots op jezelf mag zijn.

‘Maarre, met fier zijn op een beetje modder in het broekske ben je er natuurlijk nog niet’

We werden als potentiële kandidaten ook nog getest op onze teamplayskills. Binnen drie minuten zat ik met mijn kruis in de nek van een gozer (heel normaal) om een menselijke toren te bouwen op een zo klein mogelijk stuk zeil. Ook wel next level Twister-shit genoemd. Daarna werden we één voor één gevraagd om voor een psychologische test. In een hokje van twee bij twee kletsen met iemand van de productie en geen ideeeee hebben waar ze naar op zoek zijn is best een avontuur. Naar jou? Of naar je buurvrouw? Stiekem maak je jezelf een beetje gek tijdens een casting.

Aan het einde van de dag worden we met de hele bups bij elkaar geroepen op een groot grasveld voor ‘de eilandraad’. DE URN (!) wordt tevoorschijn getoverd. Oké, eerlijk? Ik kon op dat moment al vredig sterven. Dennis Weening komt aangelopen en spreekt de groep toe. Lang verhaal kort: we zijn met honderd man en dertig gaan er door. Eén voor één haalt hij de briefjes met de namen die door zijn uit de urn. De eerste persoon. Geklap en gejuich. Mensen feliciteren elkaar. Weer tien mensen worden gekozen. Ik kijk alleen maar gefocust naar die urn. De ene na de andere naam wordt getrokken en ineens bekruipt het wat-als-ik-nou-niet-word-gekozen?-gevoel me. Je gaat toch niet menen dat mijn walrusstuiptrekkingen in dat koude water niet zijn opgevallen bij de crew? Dat is toch al televisie op zich? En oké oké, ik had dan wel wat sigaretten meegesmokkeld naar het terrein van Maurik, maar om me dáár nou op te pakken? Ik had zelfs mijn hakken ingeruild voor Adidasjes! De laatste tien namen worden getrokken. Mijn naam gaat daar in zitten. Sowieso. Mijn naam. Ik begin met mijn voeten te wiebelen in het gras. Dennis trekt een briefje. Ik kijk, met samengeknepen ogen. Mijn adem stokt. Hij draait het briefje om… EN DAN…

Zo hèhè, ook eens mijn eigen GTST-cliffhanger. Altijd al eens willen doen. Weet je wat? Morgen maak ik het goed, beloofd.

Is Kiki nou door of niet? Je leest het hierrr…