Alles wat ik heb geleerd van mijn Amerika-reis

Over de countryside van Amerika kan ik kort zijn: het is helemaal je ding of het is het niet. Je vindt de Amerikanen opschepperig en overdreven of je vindt ze sociaal en gastvrij. Je gaat huilen van de grote porties of vindt het wel lachen. Drie keer raden tot welke categorie ik hoor.

Al een dikke week ben ik terug, maar stiekem zweef ik in gedachten nog steeds ergens op een wolkje in de USA. Het land waarvan ik altijd heb gezegd dat ik er best zou kunnen wonen. Ik ben er nu vier keer geweest en iedere keer kom ik weer als een ander mens thuis, heb ik het gevoel. En na mijn roadtrip door Oregon (met bezoekjes aan Portland, Bend en het cowyboystadje Pendleton) is er weer een hoop geleerd hoor. Een hóóp. Dit, onder andere:

‘Jolene’ is eigenlijk een heel zielig liedje

En ik vroeger maar doodleuk ‘Jolene, Jolene, Jolene, Joolieeehieehieen’ meeblèren alsof het een supertof countrynummer was. Nooit geweten dat er: ‘I’m begging you please don’t take my man’ achteraan hoorde. Arme Dolly Parton.

Ik geniet te weinig van de natuur

Guys, het is gratis, prachtig en je wordt er rustig van. Zonder al te zweverig te klinken ben ik Moeder Aarde duuzend keer meer gaan waarderen door de Amerika-trip. De natuur in Oregon is belachelijk mooi. Ruige kusten, groene bossen, torenhoge watervallen. Veelzijdig, ongerept en nog onbekend bij het grote publiek.

Oké, tot zover de natuur. Een berg beklimmen is NIET aan mij besteed

Daar kwam ik allereerst al achter toen mijn outfit voor een behoorlijk pittige hike een spijkerrokje, T-shirt en Stan Smith-Adidasjes was. Maar ook toen ik er halverwege de berg al twee paniekaanvallen op had zitten. Doe maar niet, Kiek.

Amerikanen hebben hilarische uitspraken

‘I feel hotter than the Fourth of July.’ Of wat dacht je van: ‘Peanut butter is the glue that holds my life together.’ Briljánt. Of: ‘I can’t help thinking that she’s a few fries short of a Happy Meal.’ Dat zeg je dus over een niet al te snugger persoon. HAHA.

Hoe verder je de stad uitrijdt, hoe groter de billen worden

In Portland is alles vegan, hip, fusion en konijnenproof, maar hoe verder je de stad uitrijdt, hoe meer iedereen uitdijt. Binnen drie uur rijden vanaf Portland zat ik dikke, vette fluffy pancakes met bacon en eggs te ontbijten met een stel cowyboys. En de vrouwen? Laten we het gezien de heupomvang erop houden dat die érg van pancakes houden.

Het gevolg? No matter what you do: je komt aan

Amerikanen willen gastvrij overkomen, en dus wordt alles groot, groter, grootst. Met name op het platteland. Coca Cola geserveerd krijgen in een soort emmer? Prima. En dan nog mogen refillen, hè. Een frietje? Je krijgt de halve Burger King-fabriek op je bord. En dan nog mee naar huis als je wilt. Even een magere salade op het terras dan? Forget about it. Je krijgt een gigantische witte kom sla waar je gerust met een heel gezin van kunt eten. Met druiperige cheddar cheese erop, bacon, guacamole, vijftien andere kaassoorten, sour cream, butter; alles waar maar room en vet in zit en joh, vooruit, nog een frietje van 1250 calorieën als ‘side dish’ dan. Hélp.

Sommigen Amerikanen zijn (sorry) heel erg bekrompen

Ik vrees ook hierbij: hoe verder je de stad uitrijdt, hoe meer je met dit soort types te maken krijgt. Picture this: je stapt een bar binnen en kijkt recht tegen een vent aan met antihomoleuzen als ‘homosexuals are possessed by demons’ op zijn T-shirt. Doodnormaal in sommige boerendorpjes. Laat ik het erop houden dat je je op dat moment zelf heel slim voelt.

Wij Europeanen zijn maar schichtig vergeleken met de Amerikanen

Die stappen gewoon spontaan op je af. Midden op straat, om welke reden dan ook. Om bijvoorbeeld te vragen wat dat gekke taaltje toch van je is, Duits misschien? Of om met complimenten te strooien, zijn ze ook goed in. ‘Nice dress you have, honey.’ Het is tegen me gezegd. Een keer of vijftien in een week tijd. Ik bedoel, je hóeft het niet te zeggen, toch?

Ik blijf erbij: in een vorig leven was ik een Amerikaanse. Mijn hartje is verknocht. Maarre, nu, na al dat gereis, neem ik maar even de tijd om in Nederland te blijven en die drie extra kilo Kiek eraf te zweten in de sportschool. Hooowdy hoooo!