ALS IEMAND NIET LANG MEER HEEFT

“Het gaat echt niet goed. Maar echt niet, May.” Ik heb mijn vriendin P. gevraagd hoe het met vriendin C. gaat. C. is ziek. Al een tijd. Vriendin P. kijkt me lang aan.  “Maytje. Echt niet goed. Echt. Niet.” C. is een dierbare in mijn leven. Geen directe vriendin, maar ze heeft een winkel waar ik op zaterdagmiddag nog wel eens eindig met een glas wijn, een kromme creditkaart en de slappe lach om haar verhalen. En op Koningsdag is ze de beste buddy om kleding mee te verkopen.

Maar nu is ze ziek. Ik schrijf haar een brief waarin ik haar vertel hoe ze mijn leven heeft gekleurd, dat ik haar nooit zal vergeten en dat ik mijn dochters later als ze groot zijn over haar en haar kleurrijke leven zal vertellen. De brief komt net op tijd. C. brengt haar laatste dagen door in het huis van een andere vriendin. Zij heeft de brief voorgelezen en bedankt me op de begrafenis. Ze had een glimlach toen ze naar de woorden luisterde.

Vrijdag belde een andere vriendin. In de ochtend, en dan is er iets. Vriendinnen bellen alleen ’s ochtends als er echt iets is. Echte schoonmoederirritatie. Echt hommeles thuis. Echt iets met de kinderen. Of echt, écht iets. Het was het laatste. Oud-collega A. heeft niet lang meer. Een week of twee. Max. Ik kan haar sms’en (aan appen doet ze niet) en haar zus zal de berichten voorlezen.

Afscheidsbrieven schrijven. Iets droevers is er niet, maar mag ik diegenen die me erop wijzen dat ik Nu Echt iets moet doen ontzettend bedanken? Hoe vaak ben je niet te laat en word je gekweld door ‘had ik maar…’-gedachten? Dus een wijze raad van mij op deze dag. Als iemand zegt dat er iets is, geloof ze en bedank de messenger.