ALS IK EEN DAG IN STARS HOLLOW ZOU WONEN

Rory’s woorden zoemen nog door mijn bovenkamer; ‘I’m pregnant.’ Maar van wie dan, van wiehie (lees hier onze suggesties maar even)? Ik spit ondertussen op de eerste van de Monate als een verslaafde Elkes Nieuwsflix door, maar niks, nakkes, nada. Ook Netflix doet verdacht… Stil dan. Ik wil een vervolg op mijn lievelings en wel nú. Maar bij een chronisch tekort en het uitblijven van ratelende conversaties, verzin ik gewoon mijn eigen verhaallijn. Als ik een dag in Stars Hollow mocht rondstruinen, dan zag het er zo uit.

Allereerst op naar Lukes, waar ik zo ontzettend iets van die plastic menukaart ga bestellen wat er niet meer op staat. Ondertussen pleeg ik een telefoontje, net iets te hard in de hoorn roeptoeterend, want ik wil die uitbrander van hem dus live op mijn dak. Daarna vraag ik om een door hem zelf gefabriceerd wachtwoord om in te loggen op Lukes wifi. En dat blijf ik dan mi-ni-maal een uur proberen. Jawel, tegen beter weten in. Ik schrik nog even op als ik Jess met een pannenkoek uit de keuken zie stommelen. Prima begin van de dag.

Met een witte beker van het zwarte goed stap ik de stoep op, linea recta naar het prieel. Want dat prieeltje schreeuwt toch om een knap instaatje? Snap ik helemaal geen mallemoer van dat ze dit soort capriolen niet in de serie hebben. Oh ja, crappy ontvangst downtown natuurlijk. Ik zou trouwens ineens wél een begenadigd instagrammer worden, want – hallo – in Stars Hollow. Ben ik wel bang dat ik niet verder kom dan de uiterste hoek van het dorp voor die broodnodige 4G.

Hop ik na wat oncharmant geklungel in het lokale prieel meteen even de keuken van de Inn binnen, in de hoop dat Sukie aan de stoof staat en ik mijn vinger door het kanonne-lekkere eten kan halen. Het zou trouwens een huge deceptie zijn als ze niet blijkt te kunnen koken. Ondertussen incasseer ik wat valse sneertjes van d’n Michel. Hoe fijn kan het zijn. Ik wil een Michel.

Op de terugweg naar het huis met veranda (doe mij trouwens maar een veranda in mijn leven) van Lorelai en Rory, want daar logeer ik natuurlijk, wandel ik langs de super a.k.a. Taylors crib voor een pak zout. Daar voer ik een onnodige discussie met het heethoofd, gewoon omdat het kan. En dan knijp ik op weg naar buiten in de groenten, want die schijnen dus van plastic te zijn. Ha.

Eenmaal thuis, want ik ben vaker in Lorelais keuken dan in die van mezelf, ga ik eerst drie uur kroelen met Paul Anka. Die in de hondversie dan, want het zou gek zijn als ik daar dus ineens met de echte Paul Anka stond. Ja, ik zeg het maar voor de zekerheid, in Stars Hollow zou dit zomaar kunnen. En dan hoop ik toch zo dat het ook meteen een vrijdag terug in de tijd is, want ik wil op vrijdagavond bij Emily en Richard eten. Ga ik daarna nog wat chillen bij Lane en haar tweeling. Het is een serie, daarom staan mijn verrukte time warps helemaal vrij.

Oké, Dean kan me gestolen worden, maar ik kan eigenlijk niet kiezen met wie ik er nog een nachtje aan vastplak. Logan, voor het foutemangehalte of Jess met zijn diepste zielenroerselen. Hmmm, mag ik opteren voor allebei of is dat dan weer té? Ach, maakt mij het uit.

Je weet hoe het begint, hè? Dat je dénkt dat je ergens bent, maar dat dat niet zo is. Dan raakt de werkelijkheid een beetje uit zicht. Dus Netflix, kom als de bliksem met dat vervolg voor ik mezelf voor ga stellen als Rory.