Als je altijd verdrietig wordt rond oud & nieuw

(zeg me alsjeblieft dat er meer oudejaarsmafkezen zijn die dit hebben)

Laat ik voorop stellen dat ik mezelf af en toe een zeer apart wezen vind. Zeker rond de jaarwisseling. Waar ik toch beheurlijk gezellig word van Sinterklaas en Kerst, gaat er rond oud & nieuw Totaal Iets Mis in de bovenkamer. Ik vind het gewoon eigenlijk echt een kutfeest. Zo, da’s eruit. Ieder jaar weer krijg ik het voor elkaar om tot een aantal dagen van tevoren niet te weten hoe de avond gaat lopen. En als ik dan eenmaal op een huisfeestje beland ben en iedereen om me heen rond 23:00 uur al apelazeruslam is, vraag ik me op een bepaald punt af waarom we dit doen.

Ik wil niet zeiken, maar ik MOET het gewoon even weten… Zijn er ook andere mensachtigen die een beetje een gek gevoel krijgen van oud & nieuw? Een soort ondefinieerbaar, unheimisch, feeling lost and feeling blue-gevoel? Terwijl iedereen om me heen helemaal los gaat op de gevulde eitjes, Linda de Mol, oudejaarspelletjes en sterretjes, zweef ik altijd wat schaapachtig door de kamer. Ja coucou, ik weet het. Ik denk nog steeds dat ik in een vorig leven zwaar mishandeld ben op het nummer ‘Happy New Year’ van ABBA. Als kind hing ik al krijsend aan mijn moeders been alsof ik dood ging als het nieuwe jaar startte. Het aftellen van 10 naar 1 zou betekenen dat de hele wereld op een soort The Day After Tomorrow-achtige manier verwoest zou worden. Met koeien die door de lucht vliegen en schalen oliebollen. Dat wist toch iedereen?

Het na-twaalf-uur momentje including het dronken geplakzoen-hier-en-daar is vaak het ergst. Meestal sta ik in een soort trance naar het vuurwerk te kijken, me ergerend aan de kruitgeur. Aan de lucht en grond die vies wordt. Me afvragend hoeveel huisdieren er op dat moment Heel Erg Bang zijn. Of er veel mensen zullen zijn die vanavond toch beter een vuurwerkbril hadden kunnen dragen. Mensen, wat IS dit voor depressieve bende? Waarom voel ik altijd een soort rare angst voor ‘wat er gaat komen’ in het nieuwe jaar? Alsof 2017 een grap was in vergelijking met wat voor derrie er in 2018 allemaal niet gaat komen.

Is het eindejaar stress? Is het de sociale verplichting? Is het een seintje in de hersenen dat ik niet alles uit het leven haal en weer een jaar heb weggegooid? Is het FOMO omdat iedereen om me heen op een spetterend feest lijkt te zijn? Ben ik als baby toch bijna een keer gestikt in een oliebol? Ik heb toch best wel een heel gezellig leven, vol hoogtepunten, liefde, mooie momenten, gezelligheid en gekheid? Waarom. Gedraag. Ik. Me. Dan. Zo. Tijdens. Het. Aftellen?! Kortsluiting.

Mocht je mee willen lullen over oudejaars-craycrayness of toevallig een psychologische studie hebben gevolgd en weten wat dit voor achterlijk gevoel is: help a girl out en mail even naar kiki@amayzine.com, want ik ben retebenieuwd hoe het kan dat die bovenkamer soms zulke dubbele signalen afgeeft. Because I don’t have a effing clue.

Afijn, dat gezegd hebbende, ik ga me morgen maar weer bezatten op het huisfeestje en volproppen met appelbeignets. Het enige aan oud & nieuw waar ik wél kneiterhard op ga.