Als je op je 24e ineens
weer thuis woont…
Ja, ik kan er ook niets anders van maken. Het plan was natuurlijk om een superhip huis in Utrecht te vinden, METEEN nadat het grote verhuisdrama zich voltrok. Met de staart tussen de benen terugkeren bij moeke zou er ábsoluut niet van hoeven komen. Nee hoor. Deze chick regelt haar eigen huizenjachtshizzle. Duh.
Een week later sta ik met 24 ontplofte verhuisdozen bij mijn moeder op de stoep. Kakzooi.
Hoe bedoel je fail. Dat hele huizen zoeken, weet je hoe lástig dat is? Überhaupt het hele aspect tijd vrij maken. En tijd lijkt lately enorm schaars in mijn hoofd, wat natuurlijk een enorm slecht excuus is. En hoe gezellig het ook is om tijdelijk terug te zijn op het oude nest, het voelt toch ook een beetje gênant als ik nieuwe mensen leer kennen die vragen waar ik woon. Met het antwoord “In Utrecht”, probeer ik de vraag nu meestal af te wimpelen. Maar als je te maken krijgt met een oprecht geïnteresseerd persoon, krijg je meestal een: “Oh, wat leuk, Utrecht! En woon je dan alleen? Of samen met je vriend?” terug in je face. “Eh, ja nou, nee. Eh. Het ligt ingewikkeld. Bij mijn moeder. En haar vriend. Nu even.” Gevolgd door een: “TIJDELIJK, hoor!”
Op de een of andere manier merk ik aan mezelf dat ik me als een infantieltje ga gedragen op het moment dat ik mensen moet vertellen dat ik weer bij mijn moeder woon. En waarom eigenlijk? Iedereen gaat toch wel eens in zijn leven, of het nu tussen de verhuisjacht, na de sabbatical of tijdens een crisis is, weer even tijdelijk terug naar Kamp Di Mama? Precies. Dus voor nu wordt het tijd voor een rondje situ’s die je alleen maar herkent als je weer tijdelijk thuis woont.
- Je moeder weet ineens meer van je dan ooit tevoren. Over de liefdesperikelen van vriendinnen, je werk, je ontbijtroutines, je voorliefde voor pastelkleurige bh’s. Allessz.
- Je moet je ouders er ineens vijf keer per dag aan herinneren dat je écht volwassen bent.
- Je krijg ineens weer het verplichte vragenuurtje. “Hoe laat kom je thuis?” “Met wie ben je?” “Eet je mee?”
- En stiekem vind je dat mee-eten fokking relaxt, want bij Di Mama is het eten toch altijd lekkerder.
- Je krijgt sowieso één à twee keer per week te horen dat je echt te vaak op je telefoon kijkt en op een dag nog eens vierkante ogen krijgt of iets anders engs met straling.
- Het blijft een mysterie waarom iedereen in Huize Moeke in het weekend toch zo vroeg wakker is terwijl ze in principe nergens heen hoeven.
- Zij verklaren je dan weer voor gek dat jij na een lange werkdag pas om half één je bed in duikt.
- Er komt ruzie over rommel. Daar is geen twijfel over mogelijk.
- Maar je beseft maar al te goed dat het heerlijk is om thuis te komen en meteen aan te kunnen schuiven. #EnIetsMetEenVolleKoelkast. HOEZEEEEEE.
P.S.: Truudster & Garster, ik ben snel weer weg, hoor. Echt. En als ik straks wel een paleis van een huis gevonden heb, gaan jullie me missen for sjoooooor, dus geniet d’r nog maar even van.
