Als jouw ouders zijn ouders ontmoeten
Er rust zwijgplicht op wie het is, maar er huppelt een exemplaar rond op de redactie waarbij de rode vlekken nog in haar nek schieten als ze aan de ontmoeting met haar schoonouders denkt. Pure paniek en hyperventilerende taferelen waren het. Ik ben een bevoorrecht mens, want als je verliefd wordt op je beste vriend, dan ben je al op voornaambasis met je schoonouders voor je aan het vrijen slaat. Hmm, die twee woorden voelen wat awkward aan in één zin. Maar toen die van haar die van hem gingen zien in het echie, was het voor de persoon in kwestie pas echt dikke, vette crisis.
Mijn schone papa, mama en stieffen (ja, die heb je nou eenmaal in een moderne maatschappij) hebben elkaar bíjna allemaal gezien. Maar mijn moeder en zijn vader, dat ligt nog in de week. Al achtenhalf jaar. En als je iets achtenhalf jaar laat weken, dan wordt het er niet frisser op. Het loopt elkaar allemaal een beetje mis, want geloof me: het is echt geen bewussie. Ik denk altijd maar: als er getrouwd wordt, dan komen die onderonsjes wel. Eigenlijk denk ik vooral niet, want dan had ik ze wel een keer per ongeluk op een synchroon koffiekransje uitgenodigd. Voor je beeldvorming; ik woon al vijf jaar onder hetzelfde dak met vriendlief. Het is blijkbaar toch wat dubieus, want ik zag net wat wenkbrauwen de lucht in gaan toen ik dat scandeerde over de redactie. En als ik erover nadenk, dan doet mijn kennissenkring be-hoor-lijk aan de gemixte ouders op de feesten en partijen. Wij niet. Oh meine lieben, doe ik iets verkeerd?
Eigenlijk komt het doordat ik denk dat iedereen elkaar al kerstdagen en verjaardagen lang kent. Ik moet echt in de hersenpan wroeten om te achterhalen welke moeder welke vader nou wél of niet in levenden lijve begroet heeft. Heb ik een etiquette op schoonoudervlak gemist en intens verzaakt, omdat ik géén zijne-en-mijne-avond heb georganiseerd? Dat is toch iets uit de fifties, waar je nu geen minuut meer bij stilstaat en wat onder de noemer het gebeurt wel of het gebeurt niet valt. Maar ik wil natuurlijk wel onderste stenen in dit schrijfsel opsommen, dus ik heb even gewroet in online fora. Smullen is dat trouwens, de guilty pleasure keer een triljoen, mocht je op een regenachtige zondagmiddag nog wat te lachen zoeken. Daar moet je zijn. De meningen zijn ietwat verdeeld in cyberspace. Je hebt de situaties waar opa’s en oma’s (want dat ben je nu eenmaal als je kind een kind krijgt) pas aan het handen schudden sloegen na de geboorte van kleindruif numero uno. Maar je hebt ook de theekransgruwelen. Oh, zei ik dat hardop? In ieder geval, die geënsceneerde kennismakingsrituelen bestaan en vinden plaats. Voor als je nog niet gewaarschuwd was, dan ben je dat nu. Graag gedaan.
Na die theekranserige situaties heb ik een veilig alternatief voor je. Als je er niet op zit te wachten: niet doen. Ga geen zenuwslopend avondje in scène zetten na vijf maanden relatie op de teller. Maar als hij of jij op een knietje bent gegaan of de eerste koter is op komst, dan is het toch sympathiek als je al een handje hebt geschud voor er geschoven wordt met ringen of voordat er een baby in de armen wordt geplempt. Gewoon, om de gemoederen rustig te houden.
Foto: Morris Family
