Behaar maar

Ik weet het nog goed. De vrouw van een collega van geliefde was bevallen en wij gingen op bezoek. Niet alleen was er een verse baby, er was ook een nieuwe Playboy. Het een hield geen causaal verband met het ander, maar beide lagen in een kamer, wachtend om bewonderd te worden. Het was de tijd dat er elke maand een andere celebrity de cover (en binnenwerk met nietje in de buik) te bewonderen viel en daar hadden we in die tijd ook allemaal ogen naar. Zij van het mannelijke soort hadden misschien iets andere beweegredenen om te kijken dan wij (wij wilden vooral speuren naar een sprankje cellulitis en imperfectie), maar soit, we grepen allemaal naar de Playboy.

Voor dit exemplaar had de hoofdredacteur de gezusters Klemann gestrikt. Was iedereen benieuwd naar, want deze dames waren het summum van mooi. Ook de reportage stelde niet teleur. Hun haren weelderig, de borsten romig. Maar toen. Een enorme driehoek. Ja, daar ja. Zo’n jaren zeventig-bossage. Het was dat ze geen broekje aan hadden, maar dat had bol gestaan.

Ik snoefde en sneerde. Dat dit toch niet kon. Dat we dat voor het laatst hadden gezien bij Deep Throat (je weet wel, het cultuurhistorische meesterwerk waarin bij de hoofdrolspeelster de clitoris in haar keelgat terecht was gekomen, met alle gevolgen van dien zal ik maar zeggen). Ik verwachtte bijval, maar ervoer stilte. Een pijnlijke stilte, mag ik wel zeggen. Ze waren het niet met me eens. En dan krijg je toch beeld, waar ik het verder niet over zal hebben.

Niet lang na dit voorval emigreerden wij naar Italië. Ook dit had geen oorzaak-gevolgrelatie tot bovenstaand voorval, al maakte het de schok in een Romeinse sportschool wel groot. Even terugspoelen. We gingen naar Rome. Om te leven, en dus om te eten. Dus een abonnement bij de lokale gym leek me een van mijn vele basisbehoeften. Elke dag na mijn Italiaanse les sportte ik met de locals. Ik vergaapte me aan de vrouwen. Zo bruin, gekapt, goed verzorgd, grossierend in de tatoeages én… je raadt het: een onbesuisde driehoek die met trots werd getoond (of in ieder geval totaal niet werd verstopt) bij het betreden van de doucheruimte.

De driehoek kortom, is een ding. Toppunt van gruwel voor de een, hoogtepunt van sexy voor de ander. Hot in de jaren zeventig, terug in het jaar ’00 en nu schijnt het weer z’n rentré te maken. Het is toch mode. En mode herhaalt zich. Ik moet me er maar bij neerleggen, al hoop ik dat de harige heuvel ras weer verandert in de Bermudadriehoek en zichzelf tot verdwijnen tovert.