Bel-me-niet
(maar gewoon niet)
Bellen, ik ben er een professional in. Als ik de auto in stap, dan zwiep ik mijn handsfree aan voor wat klets en bep of om onderweg wat werkgerelateerde dingetjes af te tikken. Maar naast mijn overweldigende liefde voor al dat gebel heb ik ook grootse telefoonirritaties. Op nummer drie: de voicemail. Wáárom spreken mensen die ongeinboxen in? Het zijn trouwens bijna altijd berichten in de categorie ‘liever nie’. Daar heb ik dus een oplossing voor gevonden: mijn voicemail staat uit. Niks, nakkes op in te spreken, ook al voelt dat soms alsof je aankondigt dat je truffelrisotto gaat eten en je bezoek not invited is. Going Dutch op z’n meest ongastvrij. Numero twee is de anonieme beller. Een telefoon heeft tegenwoordig een uiterst handig schermpje waar je op kunt zien wie de beller in kwestie is. Ik zie de persoon zich dan ook graag aankondigen. Anonieme bellers negeer ik met verve. En met stip op nummer één: de beller die iets van je moet, terwijl je er drie uur over hebt gedaan om jezelf te registreren in het bel-me-niet Register. De telemarketeers, de belminutenverslindende terreur. De klootzakjes.
Onze sales director en Mays rechterhand Daan trok de troela nog net niet aan haar denkbeeldige paardenstaart (ik denk dat ze die had) door de telefoon heen. Geen ideeeee wat de reden van het gesprek was, maar no way dat ik in de schoenen van bovengenoemde troela wilde staan. Ik quote even wat, dan snap je het wel: “Ik zit niet op dit soort irritante telefoontjes te wachten”, “Ben je het bel-me-niet Register soms vergeten te checken” en “Haal me nú uit je telefoonlijst”. En geloof me, Daniëlle is de allerleukste en gezellig-gekste bij ons ter redactie, dus dan moet je het wel bijzonder bont maken wil ze je zo streng toespreken. Ik trok mijn pompons uit de kast om haar aan te moedigen, want ik herkende me in die terror. De ongevraagde beller vind ik asociaal en tandenknarsend irritant.
“Hoe kan dat als je aanhanger en volgeling bent van het bel-me-niet Register?”
Jaja, het is lullig voor de telemarketeer die het lef heeft om je te bellen. Want geef toe: je bent een durfal met het betere ballenwerk als dit je baan is. Maar hé, het is ook gewoon een keuze, want er zijn echt vacatures bij een klantenservice waar de mensen jou bellen. Daar word je soms heus ook uitgefoeterd, maar dan is er in ieder geval een aanleiding in de vorm van een situatione of product. Én ben jij de aanleiding niet, want dat ben je nu. Eigenlijk gaat de deurbel, open jij de deur en stapt er een wildvreemde kanarie zo de drempel over en begint een karrevracht aan informatie in je woonkamer te zetten. Op een tijd en plaats dat het jou heulemaal niet uitkomt. Want je staat te koken óf bent de was aan het ophangen óf je moet naar je werk. Ook zoiets; ze bellen graag onder werktijd. Maar halloooo? Irritatiefactor keer een miljoen. Hoe kan dat als je aanhanger en volgeling bent van het bel-me-niet Register? Nou, gewoon zo.
De adders onder het gras (want laat dat ‘tje’ maar weg) van het bel-me-niet Register zijn… Als je zelf ooit een relatie hebt gehad met een bedrijf, dan mogen ze je dus een godgans leven lang blijven bellen. Eigen schuld dikke bult to the max. Dat is bij mij best wel verrukt, want ik heb een energievretende relatie met bijna alle elektraleveranciers in het land. Maarrr goed nieuws, je hebt recht op verzet. Ja, dat is de wettelijke term om af te vuren door de telefoon. Als je dit aanhaalt bij de telemarketeer met lef, dan moeten ze je uit de bellijst verwijderen. Zijn ze verplicht, ha. En valt er iets te onderzoeken op de markt, dan krijgen bedrijven trouwens ook een vrijbrief om je te telefoneren a.k.a. terroriseren. Fat chance dat iemand aan de lijn hangt om je ‘een paar korte vragen’ te stellen en dat duurt dan nooit en te never maar vijf minuutjes, nooit. Maar dat mag. Ook hier ga je in het verzet en verzoek je ze vriendelijk doch dwingend (zie de quotes van onze Daan) je naam te verwijderen. Verder probeert het register je af te schermen van die telefoonterreur, waarvoor dank.
Zo, en wie me nu nog durft te bellen ga ik om de oren slaan met mijn Recht op Verzet.
Credits: artography
