De dag na de avond ervoor heb ik koffie, nog meer koffie, frisse lucht en nog meer koffie nodig. We wandelen over Wythe Avenue en vinden een plekje in de zon. Bij Dépanneur hebben ze de lekkerste broodjes, maar mijn hoofd staat alleen naar… juist ja: koffie. In de zon, met een extra shot espresso is het fijn. De hoofdpijn zakt en deze prinselijke poedel voegt zich aan mijn uitzicht. Wat een stunner, deze man. Zo gaan we Blue ook laten worden.

De avond dat mijn hoofd de dag erna deed bonken, begon bij La Esquina. Deze speak-easy op het randje van SoHo is geweldig. Moeilijk bij de deur doen ze al jaren, maar als je eenmaal langs de doorman en door de keuken heen bent, kom je in het walhalla van Mexicaanse lekkernijen en passievrucht-margarita’s. Nog even een dansje gedaan onder de discobal van Baby Paul’s en toen was het tijd om naar huis te gaan. Hoofdpijn dus wel erna. Maar ach, oort erbij.

Da hood. Brooklyn is nu alweer drie weken ons thuis en ik heb al aardig wat favorieten gevonden. Devoción bijvoorbeeld. Deze koffiebar is dé plek te werken. Je wordt niet weggeken, het internet is goed en als klap op de vuurpijl: zelfs Blue mag mee.

Mijn volgende carrière stap gaat sowieso iets in de meubelindustrie zijn. God allemachtig, daar kan je geld mee verdienen! Liefde en ik lopen van winkel naar winkel. Op zoek naar lampen, kappen, banken en komen thuis met een tollend hoofd over de gigantische prijskaartjes aan alles wat we mooi vinden…..Maar, we hebben wel wat dingen uitgekozen…Wordt vervolgd.

Familie op bezoek! Mijn neef uit Amsterdam is een weekje in NY voor werk. We eten bij Indochine. Nog altijd de leukste als je een avond oosters wilt dineren. De andere plaatjes zijn van een paar dagen later. Toen dronken we cocktails op het dakterras va The William Vale. En als de zon onder gaat, zo met een een drankje in de hand, prijzen we onszelf toch wel heel gelukkig.

Mijn nieuwste aanwinst, de Impossible I-1-camera, liet ik vorige week al zien, maar het apparaatje is terug naar de winkel. Het is zo’n mega uitgebreide camera dat het me niet lukte om er simpele snapshots mee te maken. Dus ben ik op zoek naar een nieuwe. Stuur me een berichtje via Instagram als jij de perfecte polaroidcamera weet. Mijn dank is groot!

Amazon draait overuren sinds ik de Prime-versie heb ontdekt. Inmiddels is onze tweede slaapkamer getransformeerd tot sportschool. Alle dumbells, matjes, springtouwen en kettlebells zijn binnen. Ik ben weer aan Kayla begonnen. Haar programma is heftig, maar het moet. Over vier maanden moet ik namelijk in die jurk, en de tijd gaat nu snel. Dus die passievrucht-margarita’s laat ik ook maar even staan…

Vandaag, de dag dat ik braaf achter mijn computer dit artikel optik,  is de laatste dag dat we Obama onze president mogen noemen. Ik pinkte een traan weg tijdens zijn laatste speech. Ik snap niet helemaal waarom, maar bijzonder is het Washington van Obama voor mij zeker. Dit Washington is de plek waar ik aan de waterkant bij Jefferson Memorial opeens een knielende liefde met een ring voor me kreeg. De lucht kleurde roze. Diezelfde avond keken we met een fles champagne op een vredig Witte Huis vanuit onze kamer. En nu bekruipt me stiekem de angst dat er van dat mooie Washington na vrijdag weinig overblijft. Ik herinner me ineens dat de beker die ik toen kocht gesneuveld is uit de handen van mijn aanstaande schoonmoeder. Dus nog net op het nippertje bestel ik wat me voor altijd dierbaar zal zijn, wat me altijd zal herinneren aan dat ene Washington en dat ook nog ’ns praktisch is: de Obama-mok. En, ze zijn snel, want een dag later krijg ik al een melding dat ik een pakketje van de White House heb…