Brief aan Manon Meijers

(Mays NBFF)

Gisteren kreeg ik post van mijn penvriendin. Digitale post welteverstaan. Het is 2017 per slot. Hoe dit prille pengeluk zo allemaal is ontstaan kun je hier lezen; iets met een dasschuif en wat modekritiek. En hier is het bewijsstuk dat het allemaal goed kwam en dat het nu dikke mik is. Vervolgens vreesden we het zwarte, diepe, oneindige gat dat zou volgen na The Voice en onze wekelijkse kletspraat. Hoe moest dat verder? Manon toog met haar lief (dasspelddrager van het jaar) naar beneden de rivieren, want waar is het feest? Daar is het feest.  En daar schreef ze over. Hier. Dus nu schrijf ik terug.

Lieve Manon,

Dus je probeert me een beetje naar team carnaval te lokken? Klein feestvarken dat je bent. Dat krijg je als je verkering neemt met een dasschuif met een gevooisde G. En dan nog zeggen dat het leuker is dan Fashion Week ook. Terwijl ik in Parijs zit nota bene. En wat denk je? Ik was te vroeg. Fashion Week is hier een beetje een laffe warming-up aan het doen. Met mij.

Allemaal de schuld van Tommy. En Gigi.

Komt allemaal omdat die modeweken. Dat hoef ik jou natuurlijk niet uit te leggen, maar toch, ze sluiten op elkaar aan. Eerst New York, dan Londen, dan Milaan en daarna Parijs. Dus als je weet wanneer New York begint, kun je (letterlijk op je vingers) natellen wanneer je in Parijs moet zijn. Sommige dingen in de mode zijn ontzettend voorspelbaar. Braaf gedaan, maar wat bleek? Omdat Tommy Hilfiger ineens zijn show in Los Angeles gaf, begon daarna alles in New York eerder. Een week zelfs. Alle steden deden braaf mee in het vervroegde schema, maar Parijs natuurlijk niet. Die zou eens afwijken van wat ze al jaren doet. Het idéé. Daarom serveren ze hier nog steeds moules frites en croques madames en een steakje en verder moet je je waffel houden.

Moraal van een veel te lang verhaal: ik zit hier te vroeg, terwijl het in Brabant bruist. En ik en mijn neon Jimmy Choos hadden daar dus heel goed tussen gepast. Potdorie.

Lily slobberde van haar glaasje, prikte haar vork in een blad groen en depte dat vervolgens af op het linnen tafelkleed

Niet dat het heel vervelend is, hoor. Ik ben hier met mijn sales director en we moesten al heel lang ontzettend nadenken over de toekomst. Normaal doen we dat in een Amsterdams hotel, maar nu in Costes in Parijs. Eerst lunch. Als we er toch waren, kon er best een voorzichtig glaasje bij, wat jij? Om half vijf hadden we een echte afspraak (yes!). De locatie zouden we nog door krijgen. ‘Misschien niet heel origineel, maar zullen we Costes doen?’ appte mijn contact. Purima idee, zo vonden wij. We schoven door van ons tweetje naar een drietje en of we dan een coupe de champagne wilden. Het was maandagmiddag half vijf, maar hé, wel in Parijs dus ‘ja, graag’ was het antwoord.

Toen kwam er iets beeldigs naast ons zitten, lieve Manon. Mijn modellenradar sloeg meteen aan het werk. 1.78 minstens, check. Deconstructed jeans, check, grote leren jas met lammy voering, check, geen make-up, bingo. Topmodel. Nu nog weten wie. Ik stootte voorzichtig mijn tafelgenoten aan terwijl het model in kwestie drie glazen wijn liet aanrukken en ik keek welke haar het beste bekoorde. Dat zijn instant pluspunten. Daniëlle deed alsof ze haar appjes checkte, maakte een kiek en appte die naar ons appgroepje. Binnen een minuut kwam onze editor Elke (die een encyclopedie over celebs en modellen in haar hoofd gemetseld heeft) met het antwoord. Lily Donaldson. Lily! Die ‘ken’ ik dus van toen ze net begon. Jaaaaren geleden.

Intussen was haar salade gearriveerd. Denk heel veel groene kropsla. Eigenlijk was het een grote, groene knop met af en toe een verdwaalde garnaal ertussen. Lily slobberde van haar glaasje, prikte haar vork in een blad groen en depte dat vervolgens af op het linnen tafelkleed. Keer op keer op keer. Je zou als model maar een druppel olijfolie binnenkrijgen.

Gelukkig bestelde ze nog een glas voor zichzelf, keek ze bovengemiddeld geïnteresseerd naar ons magazine dat op ons tafeltje lag en was ze mijn model du jour.

Intussen was er een tweede glas gearriveerd (geen idee hoe dat er ineens kwam), maar eigenlijk was het alweer etenstijd. We wandelden naar Place du Marché Saint-Honoré (daar bij die geweldige vintage winkel rechtdoor), waar je allemaal knusse, Parijse restaurants vindt. We deden net alsof we rookten en zetelden op het terras, bestelden lafhartig een cola light en lachten van onze Franse stoeltjes af. Ik ben zowaar vroeg naar bed gegaan, maar het feest had ik natuurlijk overdag al gevierd.

Moraal? Is die er? Volgend jaar ben ik erbij, daar beneden de rivieren in het land van dasschuiven, worstenbroodjes en Schrobbelèrs (ik heb dus eigenlijk geen idee wat dat is, maar het klinkt feestelijk dus ik ben fan). Gaan we daarna slablaadjes deppen op het linnen van Hotel Costes, goed?

Liefs, May