Na vandaag zijn die laatste nazomerdagen officieel voorbij… Inmiddels is het zo erg gesteld dat ik gisteren voor het eerst de haard heb aangezet. Misschien even goed om te vermelden dat ik een behoorlijke koukleum ben, maar toch. Nu kan ik me enorm verheugen op al die heerlijke winterkleding, maar dat zomerse gevoel in de stad mis ik nu al: iedereen is vrolijk, lijkt minder haast te hebben en alle activiteiten verplaatsen zich naar buiten. Amsterdam op zijn mooist als je het mij vraagt. Maar met die kleine in ons midden hebben Jon en ik voor het eerst zin in die echte kou, zodat we met z’n allen voor de haard kunnen zitten, warme choco kunnen drinken en ons kunnen verheugen op alle feestdagen. Oké, ik moet eerlijk zijn: het vooruitzicht dat we in november nog twee weekjes de zon gaan opzoeken doen me dat winterse weer een stuk beter omarmen.
Afgelopen week mochten Otis en ik voor het eerst samen op de foto. Nu wist ik natuurlijk al dat dit mannetje de allerliefste is, maar Otis kun je dus letterlijk óveral mee naartoe nemen. Terwijl ik in de make-up zat, lag hij lekker te kirren in de wagen en du moment dat de fotograaf honderd flitsen maakte, schrok hij geen moment en keek hij als een waar model recht in de camera. Om vervolgens perfect getimed in te dutten voor zijn middagslaapje. Nu gaan we hier natuurlijk geen gewoonte van maken, maar het is toch fijn om te weten dat één iemand van de familie altijd goed op de familiefoto’s zal staan. 
Nu zien al die feestjes en fotoshoots er altijd behoorlijk glamoureus uit op de foto’s, maar graag geef ik jullie een kijkje achter de schermen. En met name van een kersverse moeder, lees: met een lichaam dat nog niet helemaal op zijn plek zit… En natuurlijk hoort dat er allemaal bij en hoef ik niet als Doutzen na zes weken over een catwalk, maar als je dan een couture dress staat te passen voor een event en je rugvel komt tussen de rits te zitten (!), dan wens je toch snel je oude gewicht terug. Waar mogelijk kies ik uiteraard gewoon voor een maatje groter, al zorgt dat niet voor minder gênante situaties. Zo stond ik in een prachtige galajurk afgelopen weekend op een huwelijksfeest, toen plots mijn borsten bedachten dat het tijd was om te voeden. Ondanks de antilekkende pads zat luttele seconden later mijn zijden jurk onder de druipende melkvlekken.Tja, die o zo glamoureus pictures komen er niet zonder slag of stoot…

Het is alsof ik een keer met mijn ogen heb geknipperd en meneer is alweer drie maanden oud. Ik kan me absoluut geen leven zonder Otis meer voorstellen. De eerste week hoopte ik alleen maar dat hij voor altijd zo klein zou blijven, maar elk nieuw stapje is weer even aandoenlijk en bijzonder. Ik had nooit gedacht dat ik zo trots zou zijn op het vastgrijpen van een knuffeltje of het helemaal zelf rechtop houden van zijn hoofdje. In mijn hoofd groeit hij nu zo hard dat ik afgelopen week een regenjasje heb gekocht voor dit najaar in maat 12M. Oeps, toch ietsjes te groot, ben ik bang. En dit leren ‘Owned By’-rugzakje met zijn naam erop moest en zou ik hebben. Maar voordat hij die zelf op zijn rug kan dragen zal toch echt nog wel even duren…

Oooh, wat een fantastisch nieuws! Bella Donna’s heeft inmiddels al meer dan 100.000 bezoekers gehaald! Alle reacties zijn zo enorm positief: ik kan niet wachten om binnenkort incognito in de zaal te zitten om alle reacties live uit de zaal te horen. Ondanks alle hilariteit zit er ook een hele belangrijke boodschap in de film: stel niks uit, want het leven kan plots voorbij zijn. Door de film ben ik zelf ook gaan nadenken over een bucketlist en bovenaan staat toch echt een wereldreis maken met mijn gezinnetje. Dus gaan we alles op alles zetten om dit financieel te realiseren, zodat we een half jaar vrij kunnen nemen en die reis echt kunnen maken. To be continued…