Onze eerste kerst als gezinnetje zit er alweer op, maar eerst hadden we nog een dertigste verjaardag weg te koppen van ondergetekende. En hoewel die verjaardag wat droevig begon met twee zieke mannetjes in bed, hebben we ’s avonds de hele dag weer goedgemaakt. Jon, bedwelmd onder de paracetamol, stond uit volle borst Hazes mee te zingen en zelfs vrienden die in het begin de kat uit de boom stonden te kijken, zongen aan het einde van de avond de sterren van de hemel in de private karaoke-room bij de Chin Chin Club. De club had van tevoren ingeschat dat we na twee uurtjes wel klaar zouden zijn, maar uiteindelijk hebben we maar liefst vier uur de longen uit onze lijven gezongen, met als resultaat dat er behoorlijk wat mensen zonder stem de volgende dag aan het kerstdiner zaten…

En zo begon ook ik met een ietwat hees geluid aan onze kerstmarathon. Want zo voelt het toch altijd een beetje: vier dagen achter elkaar (want kerstavond en derde kerstdag zijn ook standaard volgepland) ‘met mate’ dineren en overdag proberen om het ontbijt en de lunch enigszins schappelijk te houden. Maar ja, als je dan voor je verjaardag een giga doos met je lievelingsmacarons krijgt die binnen vijf dagen genuttigd moeten worden, zit je dus al gauw aan de zes macarons per dag… Mevrouw zat dus na het ontbijt al aan haar eerste suikerbommetje. Ach, die laatste zwangerschapskilo’s zitten er nog aan, dus dat beetje extra kan er ook nog wel bij.

De kerstboom was weer goed gelukt dit jaar. Iedereen kijkt altijd zijn ogen uit naar de knalroze poedels, vissen met extreem grote rode lippen en de Can Can-varkentjes met getoupeerd haar. De meeste ballen komen uit mijn ouderlijk huis en nemen me meteen mee terug in de tijd: samen met mijn zusje de boom optuigen, waar meestal wel een bal per jaar sneuvelde. Nu we onze eigen boom hebben, koop ik elk jaar twee nieuwe exemplaren om aan onze collectie toe te voegen en we hebben nu wat ‘snacks’ erbij gehangen in de vorm van een kratje bier en een zakje popcorn. Ik houd mijn hart vast als die kleine volgend jaar kan lopen: ik zal maar alvast wat tubes secondelijm gaan inslaan.

Nu we net het huis volledig ‘Marie Kondo’ hebben opgeruimd (een absolute aanrader aan het einde van het jaar), willen we de cadeautjes wat beperken dit jaar: geen prulletjes waarvan je weet dat ze bij de volgende opruimronde het huis moeten verlaten, maar een praktisch, mooi cadeau. Jon droomde al jaren van een mooie Japanse messenset, waar ik overigens niet aan mag komen omdat mijn duimtopje nog steeds niet helemaal is terug gegroeid van het vorige incident. Maar goed, manlief is vanaf nu ‘chef de couteau’ in de keuken (lees: een hoop minder snijwerk voor moi!) en ik moest toch echt geloven aan een volwassen telefoonhoesje, maar dan wel in stijl natuurlijk. Dus togen wij op tweede kerstdag, samen met heel Amsterdam, naar de Bijenkorf op zoek naar de perfecte designer case. En bij store numero uno slaagden we al. Meet de vernieuwde, sophisticated case van deze dertigjarige dame.

Vandaag vieren we alweer het halfjarige bestaan van Otis! Het lijkt wel gisteren dat de kleine man ons leventje kwam verrijken en inmiddels kan ik me geen leven meer voorstellen zonder zijn glimlach, extreem zachte huidje en lieve kirretjes 24/7. Deze enorme mijlpaal moest natuurlijk in stijl worden gevierd, dus zaten we vanmiddag in het prachtige Amstel Hotel aan een gigantische high tea (alsof die kerstdagen nog niet genoeg zoetigheid omvatten…) ter ere van Otis. Als hij net zo’n zoetekauw wordt als zijn mama, zitten we hier over een paar jaar samen aan de scones en chocolaatjes, maar voorlopig staan er nog even bloemkool- en wortelhapjes op het menu.