Dat ik echt een paar maanden nodig heb gehad om te landen na ons weekend in Italië besef ik eigenlijk nu pas. Ik zat in een enorme achtbaan bij thuiskomst. Als ik dacht dat ik er wel weer uit was, bleek een dag of wat later dat de karretjes nog op volle toeren over de baan vlogen. Ik ging van terugkijken met heimwee naar het gevoel alsof ik in een enorme liefdestrip zat en dobberde op een wolk van roze. Niets kwam er uit m’n handen. De e-mails stapelden zich op en stappen richting iets nieuws werden niet gemaakt. Tot vandaag. Of nee, eigenlijk tot gisteren. De nieuwe ideeën stromen weer, de laptop is ook eindelijk weer echt in werking gezet en ik voel de aarde weer onder m’n voeten. Nieuwe plannen,  een nieuw parcours; eindelijk komt het eraan. Maar jeetje, wat heeft het een impact, zo’n gigantische wedding.

Erop terugkijkend is het ook eigenlijk niet zo gek. Twee jaar hebben we naar deze dag toegeleefd. Twee jaar heb ik ieder detail overdacht, veranderd, aangepast en toen eindelijk vastgelegd. Het was het allemaal dubbel en dwars waard. Het was mooier dan verwacht. En juist dat in combinatie met die lange tijd aan voorbereidingen, maakte dat ik even helemaal van de leg was. Uit ervaring weet ik nu wel dat lang verloofd zijn een van mijn grootste adviezen aan welke toekomstig bruidspaar dan ook zal worden. Het maakt de ervaring zo intens. De weg naar een huwelijk wordt vaak vergeten. In mijn omgeving moet er na de ring, meteen een plan en een datum komen. Maar lieve toekomstige bruid, heb geen haast. Neem de tijd. Want ook dat is onderdeel van jullie dag (of jullie dagen). En juist die lange aanloop maakt dat jullie huwelijk niet voorbij gevlogen lijkt te zijn. Het was niet twee keer knipperen met de ogen en de witte jurk kan weer de kast in, maar het wordt een ervaring die zo intens is dat je er weken van moet bijkomen. En ook dat is het allemaal waard.

Aan de Upper East Side kijk ik m’n ogen uit. De huizen, de opgangen, de winkels en ook zeker de mensen intrigeren. Even waan ik me Blair en geheel in stijl paradeer ik door de straten in mijn pak van Suistudio. Een pitstop bij Sandro kan niet uitblijven, en daar koop ik mijn eerste herfst-item. De airco staat bij ons per ongeluk zo koud dat het nieuwe blauw binnen aan kan. Het pinstripe pak is verruild voor mijn nieuwe trui, en samen met de wollen bolle zit ik op de bank. Brooklyn is geen Upper East en ons huis zal ook nooit daar te vinden zijn. Maar ik moet zeggen dat ik best content ben hier, zo in die trui met de bolle wolle in Brooklyn.

Nu ben ik al een tijdje social media-moe. Ik merk dat ik steeds vaker denk: ‘ach laat maar zitten die foto’, op plekken waar ik voorheen honderd foto’s schoot die ik vervolgens druk zat te bewerken om te kunnen posten. En hoewel ik nog steeds inspiratie put uit en met enorme bewondering kijk naar sommige mega Insta-babes, krijg ik het niet echt meer voor elkaar. Instagram-moe, dat is denk ik wat ik ben op het moment. Mijn nieuwe plan heeft ook niets met Instagram te maken, maar opgeven wil ik het ook niet. Een andere invulling moet het krijgen, dus kom maar door met adviezen of wijze raad, want ik weet even niet meer wat ik met al die social media moet… (let me know hier).