Dat zeg ik… Gamma
Dus het werd mooi weer dit weekend. En ik zag een loungebank die het perfecte accessoire zou vormen voor het weekend en voor ik het wist hoorde ik mezelf “Doet u mij deze maar.” zeggen tegen de vriendelijke meneer bij de Gamma. Die kon ik alleen online bestellen. Wokeee. Geen probleem. Laptop opengeklapt en bestellen maar. Dat doe ik vaker. Maar op het moment van betalen verdween op magische wijze ineens de korting. Dat was toch honderd euro, dus ik deed het nog een keer. ‘Deze kortingscode is al gebruikt’, verscheen er in rode letters. “Neehee, niet gebruikt, alleen ingetikt, maar niet verwerkt, ” riep ik tegen de computer maar die luisterde niet.
Ik belde. “Kom maar langs in het filiaal, dan bestellen we ‘m samen.” Zo gezegd, zo gedaan. Bij de online-bestelpaal (waarom hadden ze me daar niet meteen op gewezen?) in de winkel ging ik samen met een vriendelijke meneer aan de slag. Ook bij hem verdween de korting precies op het moment van betalen. Maar hij was niet voor één gat te vangen en toverde nóg een kortingskaart uit zijn zak et voilà: het was geregeld.
Dat dacht ik. Vrijdag werd hij gebracht. Precies voor het weekend, dus dat kwam perfect uit. Ik regelde iemand die de deur open kon doen voor de bezorger en zorgde dat de koffie klaar stond. Er werd gebeld. Niet aan de deur, maar op de telefoon. De bank kwam toch niet vrijdag, maar zaterdag. Okeee. Wel tussen 10.00 en 13.00 uur, dus we konden er nog de hele dag van genieten.
“We halen uw bankje op en brengen geen nieuwe. Maar u kunt er dan wel weer
één bestellen.”
De bank kwam en vrolijk gingen we aan de slag. Maar waar waren de schroeven? Dat wordt lastig in elkaar zetten. We belden weer op. Ah, de schroeven. Dom, dom, dom. Die konden we wel even op komen halen op Schiphol. Op Schiphol? Dus ik betaal dertig euro bezorgkosten en u laat me nu op mijn vrije zaterdag naar Schiphol rijden? Dacht het niet.
“Weet u wat,” sprak de stem aan de andere kant die er natuurlijk allemaal ook niets aan kon doen, “maandag halen we hem op en brengen we meteen een nieuwe bank.” Ik zuchtte en besloot het goed te vinden.
Tot ik gisteren aan kwam rijden en het ‘oude’ bankje nog in mijn tuin zag staan. Er was geen bank gehaald en al helemaal geen bank gebracht. Dus we belden weer op. Wat is er misgegaan? Dat wisten ze niet. Maar ze hadden een oplossing. “We halen uw bankje op en brengen geen nieuwe. Maar u kunt er dan wel weer één bestellen.”
Ik blijf zuchten. Dat zeg ik: Gamma.
Kafka in het klein. Misschien hebben jullie vergelijkbare dit-kan-toch-niet-waar-zijn-verhalen. Deel ze met me. Dan kunnen we er in ieder geval samen om lachen. May-britt@amayzine.com.
