De blik die je krijgt als je niet op vakantie bent geweest

Ik ben deze zomer niet met vakantie geweest. Ja, ik was een paar dagen met geliefde naar Saint-Tropez (als je daar naartoe wilt, dit zijn mijn lievelingsadresjes), maar echt even drie weken op avontuur met geliefde en kinderen, nope. Geliefde moest werken dus plooiden we de vakanties om de zomer heen. Twee keer (jawel) in mei en als de schoolbel luidt om de herfstvakantie aan te kondigen, gaan wij plankgas richting Schiphol. Medelijden kortom, hoef je niet te hebben met ons, maar toch voelt het alsof onze kinderen de kneusjes van de klas zijn.

“Hebben jullie een leuke zomer gehad? Waar zijn jullie geweest?” Nou, we waren in Wijk aan Zee, een weekendje Groenlo en oh ja, de kinderen hebben ook nog in Sibculo gelogeerd. Blijf dan maar eens overeind staan als je het bombardement aan avonturen van de anderen over je heen krijgt. De een ging vijf weken hiken in Canada, de ander ging tweeënhalve week naar Vietnam, en Barbara, ja, die zat de hele zomer op Bali.

Nogmaals, wij komen wel aan onze zonuren en onze kinderen vonden deze zomer net zo leuk als de andere zomers met meer avontuur, maar op de een of andere manier lijkt het alsof ik ze heb verwaarloosd. Of op z’n minst genomen niet ten volste heb verwend.

Mijn jongste dochter had vorige week haar eerste zwemles na de vakantie. Heb jij kinderen in de afzwemleeftijd? Ik heb hier nog wat style-tips hoe je een beetje bekoorlijk dat bloedhete zwembad overleeft, maar dat terzijde. Natuurlijk ging de juf ook hier het hele rijtje af met de vraag waar ze naartoe waren geweest deze zomer. Mijn dochter zwemt in het dorpje Bloemendaal (waar 32% van het dorp tot de rijkste 10% van Nederland behoort), dus je begrijpt dat de zwemgenootjes van mijn meisje ook niet bepaald met de caravan naar Zuid-Frankrijk waren geweest. Als laatste kwam de juf bij mijn meisje. “En jij, Iggy? Waar was jij?” Mijn dochter keek haar aan, liet een kleine stilte vallen en zei: “Gewoon thuis in Haarlem. Ik was in mei al geweest en je kunt nou eenmaal niet alles hebben in het leven.”

En dat, lieve vriendinnen, vond ik nou wel weer een mooie, relativerende les op de zondagmiddag.