De Cito is stom
“Dat is geen meisje, dat is Ali B.” Kleuterjuf en ik nemen de Citotoets door die mijn jongste meisje naar Cito-maatstaven niet zo best gemaakt heeft. Dat mijn meisje alle planeten op volgorde kan opnoemen (“Behalve Pluto, mama, die hoort er niet meer bij”) en met vier jaar al kon lezen, doet er even niet toe. Bij de Cito heeft ze een poppetje met een blauwe trui en een krullend matje in de nek als jóngen aangewezen. Als JONGEN. Het idee. “Maar juf,” pruttel ik. “Zo zagen jongens er misschien niet uit toen de Cito werd bedacht (in 1880), maar dit is nor-maal. Voor een jongen.” Ik was niet akkoord.
Ik bel vriendin F voor wat broodnodige moeders-onder-elkaar-steun. Slimme zet, want ook zij had wat Cito-frustratie opgelopen in de loop der jaren. Haar dochter zag een bakelieten telefoon, althans een hoorn en een onderkant, en moest vertellen wat er miste. Een snoer. Ah! U weet wel, zo’n ding uit het pleistoceen. Dat jouw moeder een iPhone 6 heeft doet er even niet toe, dit is een blunder in Citotoets-land.
Nog zoiets. De fluitketel. Kennen onze kinderen niet. Wij hebben een waterkoker of minstens een Quooker. Wie heeft er nog een fluitketel? Dat zijn die mensen die een koekoeksklok hebben. Kenden onze kinderen ook niet. Alle planeten kent ze wel. En het internationale alfabet ook en ja, ze kan ook tot 80 tellen en terug. Maar dat doet er even niet toe voor de firma Cito. Ik zucht en teken dat rapport. Voor gezien. Niet voor akkoord.
