De dikke bovenarm
Als Máxima mouwloos naast Wim-Lex de ganse Nederlandse bevolking toe staat te zwaaien, dan denk ik eerst: je rockt, en daarna voel ik een klein steekje. Ja, dat van jaloezie om exact te zijn. Er zwabbert en zwiebert namelijk niks rond de bovenarmen met haar mee. Nu snap ik best dat als driekwart van je dag uit zwaaien bestaat, die bovenarmspieren (biceps zijn dat toch, Simoon?) beheurlijk ontwikkeld zijn. Maar toch vind ik het niet eerlijk.
Als ik in mijn enthousiasme zonder bescherming a.k.a. de mouw naar iemand zwaai, dan gaat daar een proces aan vooraf. Ik steek mijn rechterhand de lucht in, grijp met links de kipfilet onder mijn rechterarm vast en maak een wuivend gebaar. Die beweging herkent trouwens élke vrouw met kwabjes, laten we ze gewoon maar benoemen want dat zijn het. Nog een optioneel scenario als je wat te veel massa op die positie hebt: je klemt je bovenarm superstrak tegen het lijf en zwaait bescheiden. Nu ben ik van het slag uitbundig, dus dat laatste gaat me nooit écht netjes af. Tot slot, de Heu. Nu denk je vast: wtf is de Heu? Nou, ik kom van een eiland inclusief stevig dialect. En daar groeten mannen elkaar met ‘Heu’ en een hand in de lucht of, als je imago gevestigd is, een soort van anderhalve vinger. Daar wordt niets aan bovenarm bij bewogen. Het is een tikje boers om dat als vrouw te doen, maar niemand betrapt je op een teveel aan lichaamsdeel dat uit de maat met je mee wiegt.
Mouwloos op de foto gaan is ook een proces, het is toch puzzelen om dat karbonaadje wat fraai zwart op wit te krijgen. Mijn tactiek is dan ook om mezelf aan de zijkant óf tussen iedereen in te squeezen. Op links of recht kun je strategisch iets van het beeld (en de bovenarm) afsnoepen. En als je tussen de collega’s of vriendinnen staat, dan verhul je die ontzettende bovenarm met een rank lijfje ervoor. Ja, ik ben een uitgekookte, als het om mijn gezelligerds gaat.
Kortom: ik adoreer de zon, maar dat doe ik bij voorkeur met mouw. Het bescheiden kapje werkt niet (vind ik), want dat legt de nadruk op het dikste deel. Maar er is ook goed nieuws, want we kunnen er dus niets aan doen. Kiek en ik. Zij opteerde dat ik eens een stuk zou schrijven over dit euvel. Dan weet je ook meteen wat ze van je bovenarm vindt. Het is een hormonending en wij zijn van het cortisol-soort. Dit type mens verzamelt vetophopingen in tijden van stress. Maar serieus? Dan flip je de pan uit, omdat je agenda je afspraken niet aankan of is Kiki aan de Paniekie en dan krijg je dit. Straf. Het kan trouwens ook liggen aan uitputting van het lichaam door sport, maar ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat dit het bij mij niet is. Nog een extra check om uit te vinden of je tot ons cortisolletjes-rolletjes behoort: cravings. Stukken chocola of indrukwekkende partijen met zoute versnaperingen. Say ‘ai’ als je dit stiekem herkent.
Maar na al die zwaaiende delen is er ook nog goed nieuws. Je kan het beïnvloeden door aan het cortisolniveau te werken. Ik weet het: drie minuten geleden dacht je alleen nog maar dat je een aanwezige bovenarm had en nu ben ik aan het oreren over je cortisolniveau. Maar snelle koolhydraten zijn een no-go en een teveel aan cafeïne is uit den boze. Hoera, ik heb een teveel aan bovenarm en alles wat lekker is mag ik niet meer. Wat dan wel weer een opsteker is is dat je niet te veel mag sporten, als in maximaal 4 tot 5 keer per week zo’n 30 minuten. Gaat me moeiteloos af.
Nou, ik ga even lekker met mijn kop koffie en welgevormde bovenarmen in de zon, want bruin maakt optisch toch slanker. En als je een gekkige gebaar ziet dat lijkt op een ‘Heu’, dan weet je hoe het komt.
Credits: Brooke Cagle
