DE GROOTSTE IRRITATIES VAN EEN PONY HEBBEN

Op mijn achttiende besloot ik ‘iets’ met mijn haar te doen. Drie dagen later zat ik met zweetokkies op de kappersstoel om me een pony aan te laten meten. Dat haargordijntje zat de eerste paar dagen natuurlijk totaal ruk, maar na een week of twee waren pony en ik besties for life. Inmiddels heeft mijn voorhoofd al zo’n zeven jaar geen daglicht meer gezien en eerlijk? Ik kan me ook niet voorstellen dat mevrouw P. en ik snel uit elkaar gaan. De pony is wie ik ben, en samen met mijn eyeliner een herkenningspunt van mijn gezicht  geworden. En weet je, de pony is ook gewoon reuzehandig (als je wenkbrauwen net even kut zitten bijvoorbeeld of als je een unit van een pukkel op je voorhoofd hebt). Maar soms, sóms is die pony toch ook een bron van grootste irritaties. Komen ze:

Iedereen wil je hoofd zien zonder pony

Sterker nog: je kop lijkt net een attractie. Ponymensen worden erg moe van de ‘ik ben wel benieuwd hoe je eruit ziet zonder’-persoon. Kijk deze video maar even, dan zie je het. Of erger nog: andere mensen gaan er ZELF aan zitten. Dan krijg je een error in je hoofd trust me. Zeker als je wenkies al te lang niet geëpileerd zijn.

Iedereen met een pony is ineens je dubbelganger

Ik word op Instagram getagd: “Kijk Kiki! Ze lijkt sprekend op jou!” Ik open de foto en zie een vrouw met een pony. Maar eerlijk? Dat is ook alles wat we gemeen hebben.

Niemand snapt je gezichtsuitdrukkingen

Met een pony vallen je wenkbrauwen meestal weg. En laten die nou nét van levensbelang zijn voor je gezichtsuitdrukkingen en emoties. Bedenkelijk lijkt ineens chagrijnig, die zwoele blik wordt ook niet meer begrepen; nee hoor, forget about it.

Wind is je allergrootste vijand

In een cabriootje crossen? Echt, vergeet het maar gewoon.

Maar ook regen is een bitch

Met regen blijf je thuis. Of met regen pak je een taxi. Als ik ook maar zie dat er íets van een drupje uit de lucht komt vallen, bel ik mijn blauwe vrienden van taxidienst Abel om me naar kantoor te brengen. Diva? Nee hoor. Noodzakelijk noem ik die shit.

Het doe-het-zelf-knippen is en blijft een drama

Dus moet je eigenlijk om de drie weken naar de kapper. Maar daar heb je helemaal geen zin/tijd voor en dús doe je het weer zelf. Millimeter voor millimeter. En dan heb je keren dat je denkt: aiiii, toch weer te scheef en te kort. Note to myself: nooit knippen vlak voor iets belangrijks. Nooit. Doen. Sukkel.

Als je wakker wordt ben je de lul

Even snel een #IWokeUpLikeThis foto op Insta slingeren? Niet. Kan gewoon niet. Want je hebt geen idéé hoe het haargordijntje erbij hangt en de kans dat je eruit ziet als een half doodgereden kuifje is vrij groot.

Je haar lijkt sneller vet

Waardoor je anderen die zeggen dat ze hun haar ‘een keer in de week’ wassen echt totaal niet snapt. HOE DAN? IK IEDERE DAG. Soms in de extreme snelheid zelfs alleen de pony in de wasbak. Dat ziet er best loserig uit, ja.

Vakanties zijn moeilukkkk

Want ja, wil je toch een bruin egaal hoofd, dan moet je haarbandjes en clipjes en ingewikkelde constructies gaan bedenken om die pony toch naar achteren te houden. “Kiek OMG, GEEN pony!” Je kan rekenen op reacties. Jij bent natuurlijk reuze interessant zonder pony.

Je begrijpt: m’n pony is mijn bestie, maar gut, dat ding is soms ook een vloek. Enne, mocht ik nu worden uitgenodigd voor Expeditie Robinson (sleep me door die castingdag heen, vriendinnen; stemmen kan hierrr), dan heb ik dus geen pony, nee. En geen eyeliner. Enne, misschien is dat ook wel even heerlijk als ik dat hierboven nog eens even teruglees…