De ponyclub

Ooit, nog niet zo heel lang geleden, hield ik met Josselin een digitale battle over het fenomeen de pony. Ik was team tegen. Lees hier maar even als je wilt weten waarom een pony geen goed plan is. En ook nog niet zo lang geleden, ik gok een maand of zes, moest ik aan de beademing toen Leco voorstelde mij een pony aan te meten. Nooit. Een pony en ik, geen goede match. Ik vond ‘m enig hoor, daar niet van. Maar aan mijn voorhoofd geen polonaise.

Tot Parijs. Tot die overknappe foto van Lilian. Toen was ik ineens week in de benen. Misschien een páár plukjes. Dat zou een hoop doen voor mijn grote, glimmende voorhoofd. Ineens had ik haast. Leco was op reis dus slettebakte ik, met toestemming overigens, naar andere haarvriend Bert Visser. En Bert zwaaide met zijn toverstaf, dacht Caroline de Maigret en zag dat het goed was. Mijn pony en ik. Eerst moest ik wennen en veegde ik hem in een lok. Tot ik bestraffend werd toegeappt door Bert.

Zoals op de redactie hier ineens iedereen blond was en nu iedereen brunette (gelukkig is onze Elke nog niet om en koesteren we haar blonde lokken), lijkt het nu ook of iedereen aan de pony is. Wat zag mijn oog dit weekend? Noor de Groot. Aan de pony. Monica Geuze. Aan de pony. Wat ik in Parijs bij Lil zag, ziet nu iedereen. De pony is de nieuwe Bobby van Isabel Marant. De pony is de nieuwe Dior tribal-oorbel, de pony is het nieuwe hardrock T-shirt. Kun je nog pony-en, pony dan mee. Nu Gigi nog en dan met z’n allen op ponykamp, zou ik zeggen.