De ring Amsterdam

“Rijkswaterstaat adviseert je om niet via Utrecht te rijden, want er is een verkeersinfarct”, klinkt het uit mijn speakers. Oh, goh. Wat intens sympathiek van Rijkswaterstaat. Als in aaah-goetsie-goetsie-goetsie vriendelijk van ze. Ik wil niet klagen, maar hé, ik ben een Hollando, dus wat kan mij het schelen. Komt ‘ie. Joehoe daar Rijkswaterstaat, alle forenzen die zich hadden verheugd (met tequila en slingers) op een filevrije zomer rondom het Amsterdamse kregen een dikke, vette vinger van jullie. Ja. En nu gaan jullie ineens waarschuwen voor een verkeersinfarct? Bij UTRECHT?! Dat je na zes weken suffen bij de koffieautomaat ineens denkt: laten we die gasten nu wél even een heads up geven, terwijl je die weken daarvoor de ene na de andere snelweg met borden en vaandels af begon te zetten rond Amsterdam en alleen maar die knoeierige matrixborden aanslingerde en her en der een van A-naar-Betertje?

Je moet weten: ik zat mezelf eens lekker in de handjes te wrijven voor aanvang van de grote, lange schoolvakantie. Die weken werden de mijne. Met twee vingers in mijn neus (bij wijze van dan, tik op diezelfde vingers voor alle chauffies die dit flikken achter het stuur, de getver) zou ik fluitend naar de redactie. In twintig weldadig voorbij zoevende minuten zou ik met een grote glimlach de deur openzwaaien. En andersom. Ik stond met een heus schort, roerend in een pan eindelijk een keer te koken als hij over de drempel stapte. Of ik zou alvast de kolen van de barbecue opstoken ter verrassing. Of misschien wel met een ijskoude rakker klaar zitten om daarna spontaan uit eten te gaan en het eens serieus laat te maken. Maar weet je waar ik stond, Rijkswaterstaat? In de file. Midden in de f-ing zomervakantie. Terwijl iedereen met de luie derrière op het strand zat, plakte ik vast aan het sportief getinte kuipstoeltje van mijn voiture. Variatie, dat brachten jullie er trouwens wel in. Het ging van Zuid, naar West en voor de grap gewoon ook een paar dagen de afslag die IEDERE werknemer van het zuidelijke deel van Amsterdam nodig heeft in het leven. Dicht. Op slot. En dan lekker op de camera’s kijken wat er gebeurt zeker?

Zie ik dus voor me. Dat ze de koffieautomaat versleept hebben naar de kamer van de verkeerscontrole. Beginnen ze de ochtend met een bakkie pleur en een medium infarctje bij afslag numero uno richting Sloten. Tussen de middag lunchen ze met een kleine hick-up rond West. En om vier uur mag de kurk van de fles, want dan is het pas echt lachen geblazen en puur vermaak. Al die stumperds die dachten lekker vlot thuis te zijn, whahahaha, wie gooit de bitterballen in het vet, jongens?

Oké, nu snap ik dat dit een één-tweetje was, zo in de vakantie. Ik ben ook niet van dattum. Het spoor ging ook een weekje op z’n gat. Maar zoals ik al zei: in. de. vakantie. Wie verzonnen heeft dat ze dit weekje er nog best even achteraan konden plakken, die is helemaal verrückt (op z’n Duits inderdaad, dat klinkt dramatischer). Een percentage van de automobilisten die terugkomt van vakantie zijn sowieso al een beetje vergeten hoe ze een automobiel moeten besturen en dan dit. Rijkswaterstaat, ik wil je echt niet meer horen over een verkeersinfarctje rondom Utrecht. Maar ik denk dat je wel snapt waarom.