DE TERREUR VAN DE LIKES

Waarom ik geen like of comment heb achtergelaten bij twee Insta-posts. Een dierbare kennis appt me dit. Ik knipper even twee keer met mijn ogen. Dude. Die posts zijn de afgelopen twaalf uur geplaatst. En precies in die uren was ik even offline. Geval van geen lader in de buurt en een ontzettende slaapsituatie. En ik kan je vertellen: ik vond het heerlijk.

Blijkbaar had de persoon in kwestie een ander idee bij een hartje dan ik. Als ik thuiskom, springen mijn kinderen als uitgehongerde hyena’s op mijn telefoon, worden alle apps bespeeld en is het apparaat met een beetje geluk leeg als ik ze in bed leg. Iets wat ik zelf best prettig kan vinden, want ik kan uren en uren ontzettend tevree zijn met een kop thee (eigenlijk wijn maar dat staat weer zo Jellinek) in mijn rechterhand en WhatsApp in de linker. Het komt dus vaak voor dat ik posts op Instagram of Facebook over het hoofd zie. Hoe lief, leuk en knap ik de persoon in kwestie ook vind. Niets persoonlijks. Gewoon een kwestie van een lege batterij en een te hoog aantal types op mijn timeline.

Toch dacht ik erover na. Eigenlijk toch wel de hele dag. A. Omdat ik de persoon in kwestie namelijk heel graag mag en B. omdat ik ook wel eens check of ‘die en die’ mijn foto hebben geliket. Omdat ook ik het idee heb dat ik iets verkeerd heb gedaan wanneer sommige mensen die altijd alles liken ineens uitblijven met de hartjes en de comments.

“En ik kan je vertellen: ik vond het heerlijk.”

Aan het einde van de dag kwam ik tot de conclusie dat het een ridicule situatie is waar we ons in bevinden. Zo had ik de Volgers+ app (a.k.a. de hel van May) en konden we hier ter redactie helemaal ongesteld zijn als iemand ons had ontvolgd. Want dat kon ook wel eens iemand zijn waarvan we dachten dat hij of zij ons leuk vond.

Een ander topic is dat er mensen zijn die je niet volgen, maar die wel je filmpjes op Insta Stories bekijken. Oftewel: ze gunnen je hun ‘stem’ niet, maar willen wel graag weten wat er zo allemaal speelt.

Mijn Followers-app werkt niet meer en ik vind het heerlijk. Ik vind de mensen die ik leuk vind leuk, of ze me nu volgen of ontvolgen. Of ze me liken of niet liken. Ik kan me best voorstellen dat je op een gegeven moment een beetje moe wordt van mijn modeterreur of gepolijste bureaukiekjes. Dat ik er lol in heb, hoeft niet te betekenen dat jij het wilt zien.

Ik vind je dan nog net zo leuk, bovendien heb je het niet allemaal allang voorbij zien komen op Instagram en zo heb ik je de volgende keer weer wat te vertellen als we elkaar in het echt zien. Want laten we eerlijk zijn: face to face contact, samen eten en handgeschreven recht uit het hart komende kaartjes sturen, daar gaat het uiteindelijk toch echt om in het leven.

Amen.