De wasstraat standje premium

(en het verhaal over de spraytan)

Goed. Ik ging dus naar Griekenland. Ik ben er trouwens ondertussen, met allemaal beautyjournalisten. Dus ik dacht: dan moet ik er een beetje ‘gedaan’ uitzien. Mijn sales director Daniëlle vertrok naar Los Angeles en had dezelfde wensenlijst,  dus we boekten onszelf een dagje wasstraat.

Zij begon bij Roya, onze wenkbrauwgoeroe. Ik moest nog even werken en daarna troffen we elkaar op IJburg. Ja, op IJburg ja, bij de salon van MJ. Marie Jose, juustem. Zij van MJ is een dierbaar contact die ons had uitgenodigd om het fenomeen spraytan eens bij haar te beleven. En als we er toch waren, pakte ze meteen onze nagels even mee met een lekkere gellak van OPI.

Een spraytan. Ik durfde het woord bijna niet in de mond te nemen omdat het zo ontzettend Samantha (néé, Barbie) klonk, maar áls ik het deed, bleek iedereen om me heen een spraytan-addict. Alsof het potdorie de normaalste zaak van de wereld was. Dus ik stapte, gehuld in operatieslip en badmuts, suuupersexy de spraytent in. Amber, de spraytanner van dienst, liet me allemaal yogaposes uitvoeren zodat de kleur het mooist zou hechten.

“Je hebt toch wel na acht uur meteen gedoucht??” Beautycollega J. had ervaring. “Anders gaat het bruiningsproces door!”

Een beetje koud was het, maar dat kwam doordat de spray in de ijskast werd bewaard voor het beste resultaat. Prima. Wie mooi wil zijn moet kou lijden. En Amber leek zich niet te storen aan kippenvel en tepels standje Noordpool. Afijn. Na een kwartier was ik helemaal gedaan en toen adviseerde Amber me één ding: de eerste acht uur NIET douchen. Wat ik daarna zou uitvreten maakte niet uit.

Na de spraytent en een beeldschone manicure (ik kan nooit kiezen wat ik nu leuker vind aan de lakken van OPI; de kleuren of de namen, jij mag het zeggen) ging ik naar Roya. Een wimperverfje en een wenkbrauwenjob en een knuffel zoals alleen zij die kan geven. Kun je een hotel beginnen, Roya? Of een praktijk? Ik wil heel graag betaald een uur met je knuffelen als dat mag.

Vanochtend verzamelden de beautyposse en ik op Schiphol. Een van de medereizigers, Esther Goedegebuure van JAN, had ik gisteren nog gezien. “May, wat is er met jou gebeurd? Wat ben je BRUIN!” Ze schreeuwde nog net niet. Toen zag ik mezelf in de spiegel van de wc. Het leek wel of ik terugkwam van vier dagen Griekenland in plaats van op weg ernaartoe.

“Je hebt toch wel na acht uur meteen gedoucht??” Beautycollega J. had ervaring. “Anders gaat het bruiningsproces door!” Je begrijpt: ik zat ietwat gespannen in het vliegtuig en vroeg buurvrouw Esther om elk halfuur mijn uiterlijke status te checken. Maar het bruiningsproces is gestopt. Het is een keurige vier-dagen-Ibiza-teint geworden. Een echte Samantha-Barbie zal ik nooit worden. En daar ben ik blij om ook.