Dear future me,

Vroeger schreven we brieven, met vulpen waarvan we de bolletjes bewaarden in een speciaal zakje. Keken we vervolgens nooit meer naar om, maar dat deed er verder niet toe. We spaarden ze. Ik mis die tijd. Ik mis de sprintjes naar de brievenbus. Ik mis de met parfum besprayde enveloppen.

De anonieme afzender. De penvriendin.

Brieven schrijven, ik doe het ook niet meer hoor, maar wat ik wél nog steeds doe, is mijn dagboek bijhouden. Trouw, iedere avond, voordat ik mijn bed in stap doe ik nog even een ‘lief dagboek’. Vijf jaar geleden kocht ik ‘one line a day’, waarin je iedere dag schrijft wat er die dag op je pad gekomen is; dat doe ik dus al vijf jaar lang. Aan het einde van dit jaar heb ik een bundel van 1825 dagen. Hoe leuk is dat?
We hebben allemaal onze dagelijkse struggles. Zorgen, verdriet of problemen die we niet altijd willen delen, maar die wel lucht zouden geven als we ze uit zouden spreken.

Een dagboek is dan je grote vriend. Alleen het nadeel van dat dagboek is dat we die trouwe vriend niet snel meer erbij pakken. En daarom wil ik dus even terugkomen op die brieven. Want waarom schrijven we wél aan iemand anders, maar niet aan onszelf?

Onlangs stuitte ik op de website van futureme.org waar je een brief kunt schrijven aan de toekomstige jij. Je bepaalt vervolgens zelf wanneer en op welk tijdstip je de brief ontvangt. De website dus waar je je hart kunt luchten. Niet bij je beste maatje, zus, collega of moeder, maar bij jezelf. Opschrijven helpt je je gedachten over jezelf helder te zien. Het dwingt je te analyseren wie je bent. Wat wil je? Met wie wil je dat? Een brief schrijven aan jezelf houdt je een spiegel voor en werkt anders dan gewoon over iets nadenken.

‘Lief dagboek’ wordt ‘Dear future me’. Ik verheug me nu al op de dag dat ik naar de brievenbus kan rennen. Oh nee, jammer, de mailbox. Want: 2018.