Die Giovanni
Al was je Ajax-fan, gisteren was het onmogelijk om niet van Feijenoord, Dirk Kuyt en Giovanni van Bronckhorst te houden. Gisteren wilde je in 010 geboren zijn. Gisteren wilde je de zoon van onze art director zijn, wonend in de wijk Feyenoord. Dan was je onderdeel van een jongensboek.
Ik keek. Niet omdat ik per se zo ontzettend van voetbal houd, wel omdat ik historische momenten wil meemaken. Dit was er zo een.
En daar was hij. Giovanni. Er zat een jaar of twintig tussen mijn eerste “kennismaking” met hem en nu. Ik was redacteur voor BNN, dat toen nog gewoon een programma was en geen omroep. Voor Bart de Graaff zocht ik gasten die leuk waren om te interviewen en ik had gelezen in Voetbal International (ja, ik begrijp zelf ook niet hoe ik daartoe kwam) dat het lievelingsprogramma van Giovanni BNN was. Dan vind ik je leuk. Er werd contact gelegd en Giovanni kwam in het programma.
Daarna was ik hem even kwijt. Natuurlijk zag ik hem als speler van het Nederlands elftal waarbij ik vooral even stil wil staan bij het doelpunt tijdens het WK van 2010 waarbij hij de 1-0 maakte tegen Uruguay, wat officieus is verkozen tot mooiste goal van dat WK. Oké, dit laatste heb je niet van mij maar van de firma Wikipedia. Overschat mij vooral niet. Op dat vlak dan.
Maar gisteren, gisteren, gisteren. Toen heb ik Gio, da’s dus voor intimi, weer zo in mijn hart gesloten. Eerst toen hij de speler van Heracles een hand aanbood die bruut en lomp werd afgewezen waardoor Gio nog sympathieker werd. En daarna met zijn tranen waar hij zich niet voor schaamde. Natuurlijk niet. Giovanni is Feyenoorder voor het leven. En deze prijs ontbrak nog op zijn palmares. Dan mag je best huilen. En wij deden zachtjes met hem mee.
