DINGEN DIE JE DENKT ALS JE VERHUIST

Nog snel even een lak op de nagels, want Yfke Sturm, Jetteke en Lieke van Lexmond, Danie Bles en Renate Gerschtanowitz staken ook de slanke benen onder tafel tijdens onze Paris-lunch. M’n handen waren al een petit peu toegetakeld en gebutst, omdat ik de night before om kwart voor twaalf nog als een razende dozen dicht stond te tapen en aan het klungelen was met een schaar (hell no dat ik die vieze tape met m’n tanden afscheur, weet je wel waar dat van gemaakt is?). Ik had geen flutfluit om aan te trekken want alles was ingepakt. Waarvoor nog mijn welgemeende excuses May, ik beloof je dat ik snel weer ga shoppen. Maar ik moest verhuizen. Hulptroepen waren uitgerukt. Bussen gehuurd. Maaltijdvoorzieningen in de vorm van een schoonmoeder ingeschakeld. Ik moest alleen nog even een Paris-lunch, de lancering van allerliefste collega Kim en afscheid, incluus lelijk huilen in de W Lounge doen.

Verhuizen, ik vind het leuk, maar het is niet echt mijn forte. Nu ben ik een gezegend mens, want mijn vriend brengt orde en structuur in mijn chaos. Niks in rare tassen of zakken; verhuisdozen moeten het zijn. En meteen even een selectie maken tussen wat mee mag of weg moet. Heus dat ik stiekem dingen meesmokkelde omdat de beslissing emotioneel gewoon véél te zwaar beladen was om in vijf minuten te maken. En nu staat het natuurlijk grandioos in de weg, maar dat kon je al wel raden. En verder ging m’n verhuizing ongeveer zo.

1. Waarom, maar écht waaaaarom zijn de verhuisdozen op als ik nog maar één doos in moet pakken. Of het bubbeltjesplastic. Of het papier om je glaswerk in te rollen. Of je merkstift om de routebeschrijving op de doos uit te tekenen. Of de tape. Ja, die is nog het onhandigst, want hell no dat plakband ook maar iets voor je doet in zo’n situ. Waarom?

2. Mijn nieuwe huis en oude meubels zijn niet voor elkaar gemaakt. Krulde de bank zich in mijn vorige casa nog zo perfect in de hoek, ne-eh: hier niet. En de Mexicaanse kast die met vijf man sterk de trap af gesleept werd en daarom serieus levensverkortend werkt staat nogal onknap. Op. elke. muur. en. in. iedere. kamer. Oh crap, jongens.

3. Ik heb te veel meuk, maar in de verkeerde vorm. Misschien ben ik wel een hoarder? Ja, ik ben vast een hoarder. Volgens mij zijn daar programma’s voor waarbij ik mezelf kan laten maken. Ik ga nu bellen, ik ben een extreme hoarder.

4. Mijn vriend zegt net dat ik geen extreme hoarder ben, als je mijn schoenen niet meetelt. Holy  guacamoly, acht dozen met schoenen. En geen kleintjes, hè? Gewoon een flink formaat doos.  Ik wilde mijn geliefde nog betichten van een teveel aan schoen, maar hij had maar één aandeel in de dozenparade. Oké oké, schoenen doen iets in mijn bovenkamer. En ze passen ook altijd. Kijk, ze zijn dus veel liever voor je dan een jeans.

5. Kakkele merde, de adreswijzigingen. Heeeelemaal vergeten. Ik heb me wel ingeschreven bij de gemeente, dus de blauwe brigade weet me wel te vinden (echt, wanneer niet gewoon). Maar verder? Komt al mijn post gewoon nog netjes op het oude adres. Puntje voor het weekend.

6. Ik ben alles kwijt, maar alles. Mijn rode borstel, mijn hooggehakte brique sandaaltjes, mijn waxinelichtjes…

7. En ik vind net zoveel terug, want zo zat het zomerse deel van mijn knappe schoenencollectie al vier maanden in een doos, had ik geen idee welke boeken ik ook alweer had en viste ik net mijn verloren gewaande nagellak van O.P.I. achter uit het laatje. Ik neurie nu non-stop ‘het spijt me’ tegen ze omdat ik ze verwaarloosd heb.