Dit is waarom ongesteldheid uit het verdomhoekje moet

Ik ben een laatbloeier. In alles. Kreeg laat borsten, ging laat zoenen (ja, dat ‘ene heel erge’ – zoals mijn christelijke grootvader het noemde – deed ik ook pas toen de twintig in beeld was) en ook mijn eerste menstruatie liet lang, lang op zich wachten.

Ik keek er bijzonder naar uit. Het leek me wel wat. Met vriendinnen gezellige maandverbandjes in die leuke hoesjes uitwisselen en altijd een excuus om die saaie gymles te skippen en even de stad in te rennen. “Jij lijkt wel een medisch wonder,” sprak mijn gymleraar zelfs tegen mijn vriendin M. “Zo vaak als jij ongesteld bent, drie keer per maand. Wow.”

Mijn andere vriendin J was ‘het’ al op de lagere school. Ze had geen idee wat het was en ze kon het ook niet aan haar moeder vragen want die was een jaar daarvoor overleden. De eerste periode ploeterde ze maar een beetje voort, maar toen ze een maand later weer bloed in haar slipje vond, klopte ze bij haar vader aan. De arme man had al een jaar lang allerlei soorten maandverband in huis liggen. Klaar voor de grote dag, maar ook hij had niet gedacht dat ze hier zo vroeg mee zou zijn.

Je menstruatie. Niet iets waar we altijd even juichend naar uitkijken, maar wel iets dat ons vrouwen bindt. En het beste excuus om chocola te mogen eten, hysterisch je huis te kunnen opruimen en ongestraft te mogen snauwen tegen je geliefden.  Ik herinner me die keer dat ik net was aangetreden als hoofdredacteur van Marie Claire. Ik was in een maand tijd drie kilo afgevallen en werd in een vulkaan van drukte gestort. In week 3 moest (of moest, moest) ik al naar Milaan Fashion Week. Klinkt leuk, is het ook, maar ik liep bellend het vliegtuig in en kolkte van de stress. Kreeg ik ook nog ontzettende buikpijn, dat kon ik er net niet bij hebben. Eenmaal in de wc’s van Linate airport zag ik de reden. Uit pure paniek was ik ongesteld geworden. Of was ik vergeten dat het ‘mijn beurt’ was. Natuurlijk had ik niets bij me. Ik struikel altijd over de tampons en het maandverband, behalve als ik ze nodig heb. Dan zijn ze nowhere to be found. Ik frummelde, ja sorry, wat pleepapier in mijn slipje en opende de deur. Wie zag ik daar? Modevriendin Fiona Hering, die de ‘benodigdheden’ bij zich had. In de categorie geluksmomenten.

Bij ons op de redactieplee staat een Chanel-tasje gevuld met maandverbandjes en tampons, want met een team vol vrouwen is er altijd wel iemand ongesteld. Wij delen de hilarische verhalen. Over collega J die per ongeluk seks had gehad en was vergeten dat ze nog een tampon in had. Of over collega M die lesbisch was en geen seks wilde hebben tijdens hun beider periodes. Begrepen wij weer weinig van.

Van die dingen. Moraal van dit verhaal: ongesteld zijn is een onderdeel van ons leven. Van je twaalfde tot je vijftigste ongeveer, dus best een, sorry, periode. Het valt me op dat er in films of boeken bijna nooit over het onderwerp wordt gesproken. Alsof het er niet is, terwijl het wel een maandelijkse factor in ons leven is. Iets dat ons vrouwen bindt, iets dat je vruchtbaarheid aangeeft (helaas niet altijd correct, want je kunt natuurlijk menstrueren en onvruchtbaar zijn) en last but not least: het allerbeste excuus om die hele Magnum Pint op te eten. In je eentje. In Amerika zeggen ze dat menstruatie ‘bloodnormal’ is en daar sluit ik me volledig bij aan.