En de winnaar is…

Eva

We waren allemaal een beetje wiebelig. Doe mij maar een wijn. De ander een gin-tonic. De ander een wodka-cola en nou, schenk mij maar bij, dan hebben we dat vast gehad.

We zijn in huize Jinek waar de genomineerde zelf het pand wegens meldingsplicht al eerder moet verlaten. We maken nog een foto, we lachen, we beloven elkaar dat we kaarsen uitblazen en wuiven haar weg. Wat de kansen zijn. Dat heel Volendam natuurlijk gaat stemmen op Geraldine Kemper. Dat het al heel wat is dat een presentatrice van een journalistiek programma is genomineerd voor deze prijs.

We eten toch maar wat van de Indische rijsttafel die zo gezellig staat uitgestald. Geliefde doet een schort voor. Pindasaus op je pak is niet wat je wilt op een avond als deze. Zijn haar is te lang. Op mijn verzoek. Althans, tien jaar geleden won hij met De Wereld Draait Door een Televizier-Ring. Hier het complete verhaal. Wegens een overdosis werk en een tekort aan tijd schoot de kapper er bij in. Met lang haar ging hij de jaarboeken in. Toen Eva’s nominatie bekend werd en hij een knipafspraak wilde maken, keek ik hem aan. Misschien beter toch van niet. Voor de mazzel. Waar de poezen eigenlijk zijn. Of die zich niet ziek eten aan de rijsttafel als wij straks weg zijn en de boel de boel laten. Dat het raspoezen (bewijs, bewijs) zijn die de nuffige neusjes ophalen voor ons voedsel. Oké.

Dan duiken we in de taxibus. Kusje hier, kusje daar, even ouderwets ons-kent-onzen. Nu moeten we toch echt naar de zaal. Geliefde moet plassen. Maar nu moeten we echt. Er hangen naambordjes op onze stoelen. Ik zit niet naast geliefde. We besluiten te husselen, maar worden op de vingers getikt. We moeten de placering respecteren vanwege de regie. Ik vind dat een teken, maar durf het niet uit te spreken. ‘Dat brengt nieges’, zou de Amsterdamse opa van geliefde hebben gezegd. Dan komt er een cameraman voor onze neus staan. Naast ons zit Floortjes posse. Hij heeft zijn camera vol op ons gericht. Vind ik een goed teken. Dan beweegt hij naar rechts en brengt hij de andere groep genodigden in beeld. Dat is niet de bedoeling, denk ik, maar ik glimlach keurig.

De cameraman trekt een blaadje uit zijn binnenzak met daarop drie namen. Dan kijkt hij naar links. Naar Martijn, de regisseur van De Verenigde Staten van Eva, naar mijn geliefde, de man achter Jinek en naar Jan, de broer van Eva. Nu worden we toch echt onrustig. Derk Bolt zal de prijs uitreiken. Ik heb respect voor hem, maar man o man, wat kan die man lang praten. Eindelijk pakt hij de envelop. De woorden ‘en de winnaar is’ worden uitgesproken. De seconden duren lang. Nog langer dan de laatste vijf seconden van je planksessie in de sportschool. Bij de eerste letter zullen we het weten. En de winnaar is… Eva. Alsof we het hebben gerepeteerd, springt ons zestal in de lucht. Onze handen trillen. En onze knieën ook. Daar is Eva. Daar is haar prijs. Daar zijn alle mensen die een klein bouwsteentje waren in haar succes. Maar vooral Eva zelf. Met haar mooie speech zoals alleen zij dat kan. Hulde en hoera.

Ik kijk trots naar mijn man. En dan nu naar de kapper.