EN INEENS BEN JE OUD

(checklist in 10 punten)

Ik hoorde het mezelf zeggen. Dat ik zo’n leuke, jonge architect had. Net als wij. Herstel. Hij is leuk en jong, wij zijn misschien wel leuk, maar jong is een gepasseerd station.

Ken je dat? Dat het leven je ineens een spiegel voorhoudt en toont hoe de anderen je zien. Ik brainstormde eens over een event voor jonge moeders en deelde ongevraagd wat mijn ervaringen zoal waren. “Maar hoe oud ben jij ondertussen?” Een sales-collega trok een wenkbrauw op. “Ik bedoel, sorry maar val jij nog in het vakje van jonge moeders?” Bam. Daar was het. Ik ben oud. En dit is het bewijs.

Je vrienden zijn geen jongens meer, maar mannen

Heel lang had ik het over ‘een leuke jongen’. De kapper van mijn lief was ‘een leuke jongen’, degene waar we de wijn kopen werd van ‘de jongen van de wijn’ ‘wijnmeneer’. Ik heb dat ‘jongen’ heel lang volgehouden. Tot ze een jaar of 35 waren, maar ineens moet je het toegeven: het zijn mannen. Op leeftijd.

De menukaart is een dingetje

Je hebt romantisch kaarslicht. Allemaal leuk en aardig, maar het doet niets voor de leesbaarheid. Een jaar of wat geleden kwam ik er nog mee weg door de kaars vlakbij de tekst te houden. Dat is niet meer genoeg. Toen maakte ik een screenshot van de kaart, deed alsof ik met serieuze zaken bezig was op mijn telefoon en vergrootte lafhartig het beeld zodat ik het alsnog kon lezen. Afgelopen maandag was het dieptepunt. Ik zat met collega Daniëlle (zelfde leeftijdvak) op een terras in Parijs (waar we dit allemaal geleerd hebben trouwens). Ik keek naar rechts, zij naar links. We zaten allebei met onze zaklamp van de iPhone de kaart te bestuderen. En oh ja, die kaart hielden we ook een meter van ons af. Als je dan nog volhoudt dat je jong bent, heb je Alzheimer.

Je hebt Alzheimer

Of hersenverweking of Korsakov of een volle harde schijf. Noem het zoals je het noemen wilt, maar je weet niet meer hoe die nieuwslezeres van vroeger toch heet die nu lijsttrekker is voor D66, hoe die rossige acteur heet die zo briljant was en twee jaar geleden zelfmoord pleegde, hoe dat foute vriendje heette van Kate Moss dat iets te vaak en te diep in het glas keek. Maar ook die stagiaire die je ineens op de fiets voorbij ziet schieten. Dat gezicht weet je je natuurlijk heus wel te herinneren, maar die naam. Die naam. Al slaan ze je ter plekke hartstikke dood.

We zaten allebei met onze zaklamp van de iPhone de kaart te bestuderen

Het kussen staat in je hoofd

Ik zag dus heel rare rimpels. Aan de zijkant van mijn voorhoofd. Nu heb ik op veel plekken rimpels gezien, maar aan de zijkant van een voorhoofd, dat was dan weer nieuws. Na diepgravende research bleek mijn kussen de boosdoener. En mijn staat van zijn, dat ook. Want vroeger lieten het kussen en ik elkaar bij ontwaken gemakkelijk los, nu draag ik nog een uurtje de herinnering mee en moet ik echt even uitdeuken.

Een plooinek

Ik zag het ineens op foto’s. Een Shar-Pei-nek. Of zoals mijn jongste dochter zegt: streepjes. “Mama, je hebt streepjes.”

De Courteney Cox-check

De eerste aflevering van Cougar Town deed Courteney de tip (nou ja tip, tip…) van de hand hoe je weet dat je officieel oud bent. Als je het velletje van je elleboog makkelijk vast kunt pakken. Check. Guilty. Alles.

Je wordt eerder wakker

Hoe ouder je wordt, hoe eerder je ontwaakt. Waarschijnlijk stort je ook eerder in (check), maar bij het krieken van de dag zit jij naast je bed.

Iedereen leest je WhatsApp

Waarom? Omdat je lettertype zo bloody groot is dat iedereen op een afstand van drie meter mee kan lezen. Pas dus op met wat je schrijft. Roddelen kan niet meer. Dit zijn trouwens andere dingen die we irritant vinden aan WhatsApp.

Je doet dit

Als een collega aanschuift om me iets te laten lezen, zet ik eerst de lichtmeter op standje maximaal en daarna de lettergrootte op 200%. Zo. Ter zake.

Je bent gelukkig

Ja. Ik wel. En tevreden. Ik weet wat ik zo ongeveer kan eten terwijl ik dezelfde maat houd. Ik weet wat ik kan drinken om katerloos de volgende dag te bereiken. Ik weet  wie mijn vrienden zijn, ik weet hoe lang ik de enveloppen van de Belastingdienst dicht kan houden om ze toch net op tijd te openen, ik weet wie de liefde van mijn leven is, ik weet welke crèmes me het beste de dag door helpen, ik heb lekker veel tassen verzameld en ik heb duizend beeldschone herinneringen. Moraal: rimpelnek, leesbril en los elleboogvel neem ik op de koop toe. Uiteindelijk ben ik toch gelukkiger dan toen ik 27 was. Of komt het door de hersenverweking?