Even over de Tie-ta-tinderaar

Elke had het over Ancient Rome vandaag. Nou, zo ver terug voelt mijn date-tijd. Ik ben nu achtenhalf jaar onder de panne, (meine lieben, bijna negen na een grondige rekensom) en dan mis je dingen. Dingen als online daten via een app, dat deed ik nog gewoon op MSN. Of ik ontmoette incidenteel nog weleens een kandidaat op Hyves en dan stuurde ik een dansende banaan om quasi-nonchalant mijn wederzijdse interesse kenbaar te maken. Eigenlijk was de dansende banaan gewoon een lokroep. In alle gevallen kende ik de persoon op het digitale platform ook in lijfelijk aanwezige vorm. Misschien vanaf de overkant van de straat of op veilige, puberale afstand, maar toch. Tinder, Happn (schrijf ik dit zo) of wat dan ook? Nog nooit, maar dan ook nog nooit gedaan. Ik heb mijn broer ooit meisjes van links naar rechts zien vegen, maar dat deed me wat ‘duimpje-omhoog-duimpje-omlaag’-achtig aan.

In het begin van ons digitale Ancient Rome was je al blij als je person of interest een mobiele telefoon met klepje had. Een Swing was écht not done bij jongens, moet je weten. Met mijn eerste vakantievriendje belde ik uren via de telefoonlijn en moest ik inbellen om op messenger (let wel: de MSN-variant) met hem te kletsen. Inbellen ja, dat ging met een krakende lijn en piepjes. Dan stond mijn broer aan mijn stoel te rammelen, want die had ook nog contacten van levensbelang die onderhouden moesten worden. En met vriendinnen schreef ik onder wiskunde schriften vol over die MSN-conversaties en dat schrift ging van hand tot hand op de gang tussen de lessen door.  Dat schrift heb ik trouwens nog. Hier geen melding dat het geheugen van het papier overladen raakt. Sinds de komst van WhatsApp in 2009 heb ik geen gesprek meer op schrift overigens, alleen mijn hersenscheten aan jullie.

Maar nu kun je dus zien op hoeveel meter afstand een ‘match’ zich bevindt. Even een situatie. Nog geen tien jaar terug rende je als de sodemieter een politiebureau binnen als een vreemdeling je stuurde dat hij op honderd meter afstand was en je er zo hmmm en lekkerlekker uitzag. En nu? Staartje omhoog als het een knapperd is en lekker flirten met mekander. Je begrijpt het: ik snap er de koekoek van.

Ik ben dertig, ik krijg rimpels, ik heb nog nooit een app als Tinder of Happn op mijn telefoon gehad. Wij hielden het bij MSN’en via de telefoonlijn, lonken in de kroeg en dan om het hoekje zoenen. In het slechtste geval kwam iemand vragen of je met die en die jongen ‘weg’ wilde. Zie het als een soort van postduif in de vorm van zijn beste vriend. Weg betekende tongen in een steegje. Hoe ouder hoe gekker, dus rond je achttiende regelde je zelf je amoureuze zaken. Toen ik iets met mijn vriend kreeg bestond WhatsApp trouwens ook nog niet. Sms’en moest je en bellen (ja, echt). Ik ben ook wat blijven hangen, want ik breng mijn digitale boodschappen het liefst nog in typografievorm over. Maar het was toen allemaal ook gewoon maag-omdraaiend leuk en godvergeten spannend. Ik wens daarom iedereen een keer een Tindervrij en Happn-loze date toe. Oké, heel veel <3-jes en xxx-jes en ;-) van oma in cyberspace. Kijk ik ondertussen lekker met Simoon mee wie ze haar scherm afbonjourt. Met één veeg, zo, hopla.