God, sta me bij: ik ga weer sporten
Ik had vanochtend weer eens ruzie. Zo’n drie keer in het jaar zien we elkaar en iedere keer is de ontmoeting geen prettige. Die weegschaal en ik, mwah, matties zullen we nooit worden, denk ik.
Mijn mentaliteit deze zomer? (denk hier even een smartlappenmuziekje bij) Lieeeeee-veeeeer te dík in de kist, dan weer een feestje ge… – oké, en nu is het klaar met de struisvogelpraktijken. Ik heb de weegschaal weer eens van zolder gehaald, de stoflaag eraf geblazen en ben erop gaan staan. Resultaat? Ik schrok me de pleuris. Again. Toch een kleine zes kilo zwaarder dan eigenlijk de bedoeling is. Voor een gezelligsheidshapper is het niet makkelijk hoor, die zomer. Wijntje hier, kaasplankjes daar, Ben & Jerry’s tijdens de netflixavond op de bank en ineens is het september voel je je vadsig. Maar mensen die zeiken en er vervolgens niets aan doen zijn irritant, dus vanaf nu moet deze jojo’er er maar weer eens aan gaan geloven.
Een loeistrak dieet laat ik dit keer maar even achterwege, maar wat minder snoepen is geen overbodige luxe. Die rol met chocokoekjes bij de thee voor na het avondeten wordt geskipt. Sorry vriend, het was gezellig met je. Daarnaast is er probleem 2: ik ben lui en alleen op zonne-energie een béétje vooruit te branden. Iets met Indo-bloed enzo. Nee, ik meen het, de luiheid in mijn lijf is haast niet te filmen. Het is denk ik niet gemiddeld voor een mens. Ik begin in Rumag-quotes te denken. Ik ben nu zó lui dat als iemand me zou ontvoeren, ik alleen maar zou denken: fuck it, dan woon ik nu gewoon hier. Zó lui dat als iets onder mijn bed valt, het er ALTIJD zal blijven liggen. Behalve mijn telefoon, zo werkt het ook wel weer. Zó lui dat ik nog een taxi bel om naar de wc gebracht te worden op kantoor die he-le-maal aan de andere kant van de gang is.
Maar… Het is tijd voor verandering…
Luiheid is één van de zeven zonden en niet te vergeten: summer bodies are built in the winter. Die winter begint er toch langzaamaan weer aan te komen, dus dit is de perfecte tijd om weer te starten. Een beetje bewegen kan geen kwaad, Kiek, hoppa met je reet. Dus daar stond ik dan. Maandagmorgenvroeg samen met collega Annabelle bij Fit For Free in Utrecht om mijn pasje op te halen. Waarom FFF? Ik heb momenteel nog steeds niet echt een vaste plek waar ik het meeste ben. Ik pendel heen en weer tussen Utrecht en Amsterdam en spendeer de weekenden bij de boy in Gelderland. En met een FFF-pasje kun je in elke vestiging in Nederland komen sporten en er is er altijd wel eentje in de buurt. Toch handig. Daarnaast doen ze hun naam nog eer aan ook, want het kost geen drol. En je loopt nog lekkere instructeurs tegen het lijf ook. Nooit gedacht dat sporten zo’n goed idee was.
Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik wel een klein beetje overdonderd was toen ik na jarenlang ‘ik sport lekker niet nanananaaaaa’ de gym weer in stapte. Er staan Zo. Veel. Apparaten dat de inner-obese persoon in mij meteen weer rechtsomkeert wil maken. KOM OP KIEK. Denk aan die Beyoncé-billen. Oké, ik doe het. Ik blijf. Ik doe mijn spullen in een kluisje, kleed me om in de kleedkamers en kom daarna terug met een outfit die enorm Simone-proof aanvoelt: de sportgear. Daarna wordt het niet lullen maar poetsen. Op de loopband, de spinfiets, het helse apparaat dat je mindfuckt en ondertussen doet alsof ‘ie een trap is.
Het gaat me nog niet echt bijzonder sexy af (eerder knullig en lomp en om te brullen lachen, toch, Annabelle?), maar de kop is eraf. Ik heb gesport en het voelde zowaar goed. Én ik heb een jaarabonnement afgesloten (krijg je meteen een backpack bij trouwens, bonusss), dus vanaf nu gaan we die 6 kilo aan overtollige Kiek de deur uit bonjouren. Ik houd jullie op de hoogte van mijn strijd. God, sta me bij.
