HAND IN HAND

(omdat je van iedereen mag houden)

Stel je voor… Je hebt een fijne avond met je lief gehad en je loopt hand in hand in het donker naar huis. Als je niet tot de single ladies behoort, dan gebeurt dit je vast vaak. Maar dan kom je ineens een groep wildvreemden tegen die het nodig vindt om jou en je geliefde af te tuigen, omdat je elkaars hand vasthoudt. Met een betonschaar. Klinkt van de pot gerukt, toch? Als een mislukt horrorverhaal uit een dubieuze B-film. Maar in Arnhem was het echt. Jasper en Ronnie waren zaterdagnacht het slachtoffer na een avondje uit, omdat ze hand in hand naar huis liepen.

Ik word altijd een beetje misselijk als ik zoiets hoor. En het feit dat ik hier het woord ‘altijd’ gebruik vind ik nog het ergst. Dan denk ik aan de avond waarop mijn allerliefste vriendinnetje zenuwachtig rondjes draaide op mijn zwarte Ikea-stoeltje in mijn te kleine studentenstudio in Rotterdam. Haar hart liep vermoedelijk nog net geen mini-marathon, want dat kon ik zo ongeveer horen. Ze moest íets vertellen en dat het belangrijk was wist ik al toen ze belde. Het was niet een beetje belangrijk, maar het bleek haar grootste life changer ooit te zijn. Ze was verliefd. Op een vrouw. En die vrouw werd de vrouw waar ze heel hard (en ook lief hoor) ‘JA’ tegen zei én die vrouw werd ook de moeder van haar kind. Oh, heus dat ik een seconde stil was, maar dat was vooral omdat ik haar nog never ever zó giechelig verliefd had gezien.

“Ik had haar nog never ever zó giechelig verliefd gezien”

Er kwam een huis, een beauty van een bruiloft in pasteltinten op het strand inclusief extreem goed gelukte zonsondergang. Ik kreeg de belachelijk grote eer om haar getuige te zijn. En dat wilde ik van het topje van mijn kruin tot het puntje van mijn grote teen (en dat zeg ik niet snel, want over mijn tenen praat ik normaal weinig). Die twee moesten en zouden samen zijn, want hoe cliché het ook klinkt; ze zijn voor elkaar gemaakt. En dus zijn ze samen ever since, maar nu met de allerknapste kleine man in de vorm van een zoon. Als ik ze met z’n drietjes zie, dan kan ik alleen maar als een blije eikel glimlachen. Daarom doet het extra zeer als ik het verhaal van Jasper en Ronnie hoor. Want hoe in de wereld kan je zoiets moois niet oké vinden?

Het is voor mij zoiets natuurlijks, dat ik een beetje deuzig op mijn achterhoofd sta te krabben als ik vergeet dat ze niet ‘gewoon’ even naar Egypte of Dubai op vakantie kunnen. Daar is het strafbaar om als vrouw en vrouw of man en man geluk bij elkaar te vinden. Dan denk je nog: dat is daar en dat zegt iets over hoe verrukt een land kan zijn. Maar nu liep Alexander Pechtold hand in hand met Wouter Koolmees naar een gesprek over de formatie en de regenbogen kleuren de foto’s op mijn tijdlijn van Facebook, omdat het hier gebeurde. Kunnen we alsjeblieft, hoe ouderwets en achterhaald ik het ook vind, weer bij het begin beginnen? Dat je gewoon met de man, vrouw of whatever van wie je houdt over straat kunt lopen? Hand in hand.