HELP: ALS JE BESTE VRIENDIN ‘INEENS’ ZWANGER WORDT

“Kiek, ik heb nieuws. Ik weet alleen niet of je het leuk vindt, haha.” Met die woorden belde mijn bestie me een paar maanden geleden op. Niet leuk nieuws? Dafack bedoelt ze daar nou weer mee?

Ineens wist ik het. Shit, ze blijft nog langer in Ivoorkust wonen. Het zou in eerste instantie alleen gaan om een expatdeal van haar vriend van hooguit een paar jaar, maar ze gaat me toch niet voorgoed verlaten? “Nee, dat is het niet,” stelde ze me gerust. Wat dan, spookte door mijn hoofd. Gaan ze uit elkaar? Nee toch? Ze zijn zo leuk samen! Heeft ze precies dezelfde Gucci-tas als ik gekocht? Een tattoo genomen dan? Wat zou ik nou ‘eventueel’ niet leuk kunnen vinden?

“Ik ben zwanger,” hoor ik een stralende stem zeggen.

Er ontploft een soort van kruisraket in mijn hersens. Het duurt een seconde of drie voordat ik weer normaal kan nadenken. Mijn vriendin heeft een kindje in haar buik. Godnondeknetter wat bijzonder, dat we dat ooit nog eens zouden meemaken samen. Een kindje, helemaal van haar en haar vriend. In haar buik. Een levend wezentje van hen samen. Een legitieme reden om achterlijk veel te shoppen. Baby Dior-shit aan te schaffen. Samen kinderkamers verven, babyspullen kopen, de hele boel pimpen. Dit kind het meest hippe kind OOIT maken.

En in een split second schieten mijn gedachten ineens om. Whut, zij zwanger. ZWANGER? Wat, maar HÈ?! Zwanger zijn, dat is toch iets voor volwassenen mensen? Voor vrouwen van ergens in de dertig die al getrouwd zijn en gaan settelen met hun vriend en nog niet voor vijfentwintigjarige chica’s zoals wij, toch? Die nog genieten van hun volle vrijheid, een wereldreis willen maken en egoïstisch genieten van ons eígen geld zonder dat aan luiers uit te willen geven? “Zwanger? Goh, eh… ik wist eigenlijk helemaal niet dat je al een kindje wilde,” stamel ik er ietwat overrompeld uit. Het komt er zuurder uit dan bedoeld.

“Haha ja, Kiek. Heel graag. En ik snap dat het je misschien een beetje overvalt. Mij ook eigenlijk nog, het is zo’n gek gevoel. Maar ik ben zo zó blij.” Ik merk dat mijn ogen vochtig worden. “NATUURLIJK BEN IK OOK BLIJ VOOR JE, GEK! WAUW, EEN BABY!” schreeuw ik uit, nog steeds niet honderd procent zeker of dit nu goed of slecht nieuws betekent. Als ik heb opgehangen kan ik mezelf wel in mijn gezicht slappen. Jezus, Kiek, is dit nou de manier om enthousiast te reageren op zulk blij nieuws van je vriendin? Ben je nou echt zo’n hork?

‘Wat betekent dit nieuws voor onze vriendschap?’

In de weken erna merk ik dat mijn hersenen nog steeds mixed signals afgeven als het gaat om het babynieuws. JA, ik ben oprecht heel blij voor mijn liefste vriendin. En JA, ik weet nu al honderd procent zeker dat ze een fantastische moeder gaat zijn. Hij een waanzinnig leuke vader. Maar ik ben op de een of andere manier altijd behoorlijk ongemakkelijk als ik bij kinderen in de buurt kom. Wat betekent dit nieuws voor onze vriendschap? Ik heb nog helemaal geen vriendinnen met kinderen, dus ik zou het niet weten. Zal dat veranderen? Zie ik haar straks nooit meer? Gaat de baby overal mee naartoe? Gaat ze straks in buitenaardse moedertaal brabbelen waar ik geen kont van snap?

Misschien een totaal menselijk reactie, maar soms snap ik mijn hersenen gewoon niet. Ik vind het idee van een kindje namelijk wél ontzettend leuk. Ik zou de coolste tante Kiek zijn die er bestaat man, for sjoooo. Maar waarom doe ik dan zo gekkig? Is het jaloezie? Is het de angst voor Het Grote Onbekende? Is het de angst dat ik de volgende moet zijn? Het idee dat zij al haar shit voor elkaar heeft en ik niet? Het is een ingewikkelde cocktail van vragen in mijn hoofd.

Weet wel lieve R, ik hou van jou en dus óók van de kleine doperwt die in je groeit (jouw kind is mijn kind, weet je wel?). En de volgende keer als ik weer knorrig begin te doen, sleur je me maar gewoon mee de Baby Dior-afdeling op, deal? Works every time, baby. Oeh, maakte ik nu al een babygrap?