HET COOLSTE FEEST VAN HET JAAR

Dat was het nou eenmaal

Met dit malle werk van mij, zou ik gevoeglijk elke avond ergens met een glas op links en een bitterbal op rechts op een fuifje kunnen staan. Dat is nou eenmaal de bizarre wending die mijn bestaan heeft genomen. Ik kan je vertellen: vijfsterrenfuifjes vervelen. Niet allemaal, maar vaak verkies ik The Voice op de bank met thee (eigenlijk wijn, maar dat klinkt zo Jellinek II) boven een A-list locatie met Don Perignon.

Maar er zijn van die uitnodigingen die rare dingen met me doen. Van schrik rsvp ik meteen en zet ik het zowaar meteen in mijn agenda. Zo ook met die van Vogue. Rijmt. Geschept papier, gouden letters, alles stijlvol en chic, zoals het hoort.

Gisteravond was het zover. Na de lancering van echt de mooiste cover van het jaar was gisteravond dan het feest. De hele dag vloog de vraag rond. “Zie ik je vanavond?” Ik vond het heerlijk om links en rechts nonchalant te mompelen dat ik donderdag helaas niet kon, iets met een Vogue-feestje. “Jij kunt niet?” “Oh, je bent niet uítgenodigd.” Echt. Mart Visser heeft wel eens gezegd dat ik een valse nicht ben die per ongeluk is geboren in een vrouwenlichaam. Ik denk dat hij gelijk heeft.

Afijn. Gisteren was het ineens zover. Ineens zeg ik, want ik had een krankzinnig drukke dag, had ’s ochtends weliswaar een beeldschone RVDK-jurk in mijn auto gezwiept, maar echt grondige voorbereidingstijd was er niet. Ik probeerde nog via een zijingangetje naar binnen te glippen, maar er was een rode loper en daar werd ik eigenhandig door Edwin Smulders op geduwd. Ik hoop dat jullie me mijn iets te grote tas vergeven. En anders zeg ik gewoon dat het mode is.

Jongens (mijn dochter zegt ‘jommens’), dit was het coolste feestje sinds tijden. Nog leuker dan het lanceringsfeest. Het voelde alsof we op een huwelijk waren en wij als gasten de ruimte vast opwarmden toen het bruidspaar (Karin Swerink en Mario Testino) met de familie en intimi (Paul Bellaart, Jetteke van Lexmond, Fiona Hering, Martien Mellema, Marije Goekoop, Marjan Jonkman and so on and so on) binnenkwamen. Ja, er is baas boven baas. Want dat diner, daar was ik dan natuurlijk weer niet bij. En terecht. De sfeer zat er daar al goed in. Krijg je ervan als je dineert onder de nachtwacht. Luistert naar René Froger die onder begeleiding van een accordeonist Amsterdamse smartlappen zingt en de hele hippe misjpoge daar een potje polonaise gaat lopen.

Dan de kleren. Want je kunt je voorstellen dat iedereen uitpakt.

De kimono was een ding

De een droeg hem gekleurd in een jasje, de ander in een jurk. Rozemarijn de Witte (jij weet wel, van het allerleukste hotel op Ibiza) was natuurlijk de mooiste en had die van haar natuurlijk in Japan gekocht.

De rode jurk

Ik dacht dat ik de enige zou zijn, maar ik spotte wel zes vlammend rode jurken om me heen. Wat het allerleukst was? Dat er een bijzonder knappe man op me afkwam die zich graag aan me wilde voorstellen. Bleek het Ronald van de Kemp himself. Oftewel, de ontwerper van mijn jurk.

Ondergoed als bovenkleding

Best gerockt door Marije Goekoop, maar ook Kiki Hirschfeldt die haar bh aan de wilgen had gehangen en een prachtige kanten jurk met diep decolleté droeg, kreeg vijf plaatjes van deze juf.

De hoofdtooi

Karin Swerink met diadeem met opstaande veer (ik gok van Maison Michel) zag er allerliefst, mooi en modisch uit.

Ik liep dansend naar buiten en huppelde de dag in.

Bron afbeeldingen: Vogue Nederland – Reinier RvdA

Beeld May-Britt Edwin Smulders