Het drama dat een gecancelde vlucht heet

Het is nu dinsdag zo rond half zes ’s middags terwijl ik dit tik, en Lilian en ik zijn al ruim negen uur op Schiphol te vinden. Ja, drama inderdaad. Het begon allemaal helemaal prima, alleen een lichtelijk paniekerige Lilian die bang was dat ze iets te laat op Schiphol zou komen in verband met file (overigens was ze hartstikke op tijd). De douane ging soepel en we kwamen ook nog eens Jessie Bloemendaal en Maartje Verhoef tegen die heel toevallig dezelfde vlucht hadden als wij. We hadden voldoende tijd om even onze dagelijks kop koffie te drinken (ik heb nu overigens denk ik mijn eigen lichaamsgewicht aan koffie op) en toen bleek er vertraging. Een uurtje zo ongeveer, niks vervelends.

Wat doe je dan? Even wandelen, paar winkels in en dan weer richting de gate. Waar niemand was. En waar ook totaal niks stond aangegeven. Thank god voor een vriendelijke man die volgens mij doorhad dat Jut en Jul mega confused waren en ook een tikkeltje bang dat we onze vlucht somehow hadden gemist. Uiteindelijk bleek dus dat die hele vlucht was geannuleerd. KLM, ik houd van jullie, maar de communicatie vandaag (of ja, gisteren dus als jullie dit lezen) ging nou niet zo bepaald soepel hè?

Afijn, wij naar zo’n transferautomaat waarbij we zagen dat de enige opties was om via Parijs te vliegen en daar zo’n tien uur lang te moeten hangen. Nou, ik weet niet hoe goed jullie bekend zijn met Charles de Gaulle Airport, maar vanaf daar kun je niet zo, hup, even Parijs in en terug. Tenminste, ik doe dat liever niet daar. Toen werden we doorverwezen naar de transfer desk, maar daar stond een rij van zeker wel een paar kilometer lang (I kid you not). Thank god voor onze salesheldinnen Daniëlle en Annick, die wél een vlucht konden regelen die diezelfde dag zou gaan. Wel om acht uur ’s avonds pas, maar oké. Overboeken was gratis en we hadden tenslotte ook al een overnachting geboekt in Milaan, dus het zou zonde van het geld zijn als we daar niet zouden slapen.

Nu snap ik heus dat er mensen zijn die dan denken: ga dan weer terug naar Amsterdam en kom ’s avonds terug. Klopt, had gekund. Maar toen liepen Lilian en ik langs Rituals, en bij Rituals kon je een manicure en pedicure krijgen en wij vonden dat we dat zéker hadden verdiend omdat onze vlucht was gecanceld. En tja, dan moeten al die nagels natuurlijk ook drogen en er moet ook nog worden gewerkt, dus werd Schiphol onze flexplek voor een dag. Liepen we hoor, als twee loco’s met van die gekke slippers door Schiphol want o wee als onze vers gelakte teennagels zouden worden verpest.

Nu roep ik altijd dat het me heerlijk lijkt om eens een keer een dagje ergens anders te werken voor inspiratie, maar guys, Schiphol op zo’n drukke dag waarbij het woord ‘vertraagd’ iets te vaak voorkomt als je naar de flight departures kijkt? Ik raad het je niet aan. Slecht voor je bankrekening. Tenminste, wel als je Elke heet (of Eline, blijkbaar hebben ze bij Starbucks heel veel moeite met mijn naam), want als ik moet wachten ga ik altijd één ding iets te veel doen: eten.

Dus moral of the story: wat ik ga overhouden aan Milaan Fashion Week? Extra kilo’s. Dankjewel geannuleerde vlucht en alle pizza’s en pasta’s die ik van plan ben te eten. Dahaaag.