Het ergste winkelverhaal óóit

Heb je wel eens iets gedaan dat je achteraf gezien zo, ZO intens dom van jezelf vond? Dat je zou willen dat je de tijd kon terugdraaien? Wel die slimme keuze had gemaakt? Ik deed het twee weken geleden. In de Bijenkorf welteverstaan.

Ik weet oprecht nog steeds niet of ik het aankan dit verhaal op papier te knallen, maar je bent schrijver of je bent het niet en wie weet werkt dit als therapie. Jep, dit klinkt allemaal vrij dramatisch, I get it, maar geloof me: dat was het ook. Voordat ik op vakantie ging naar Valencia, was het nog wat tijd voor een paar laatste vakantie-inkopen. Een scrubje, zonnebrandje, opblaasananas van de Hema; je kent het wel. Met een vriendin had ik daarna nog afgesproken om even te koekeloeren bij de Bijenkorf. Ik had nog een tegoedbon ter waarde van 150 euri’s op zak en wie weet viel er nog een leuk zomerjurkje te scoren. Ineens sta ik bij de tassenafdeling van Marc Jacobs. Was niet helemaal de bedoeling, maar soms is de geest sterker dan de portemonnee. Ik houd een zwart rond crossbody-model van zacht leer omhoog. Vriendin knikt instemmend.

“Eindelijk eens een zwart model, Kiek. Je koopt altijd van die drukke dingen. Kijk, deze tas kun je óveral bij dragen.” Ze heeft gelijk. Ik kijk naar de tasinhoud en zie dat de Marcie beheurlijk groot geschapen is. Past zeker een halfliterflesje water in. Een make-uptas, borstel, sleutels, een paspoort en dan nog drie appels als ik zou willen. Ik draai het prijskaartje om.

 
Vierhonderdnegenennegentig euro. Wat een kakwoord om uit te schrijven trouwens. Laat ik voorop stellen dat vijfhonderd euro natuurlijk altijd veel is voor een tas, maar voor een ‘degelijke’ tas waar je niet eens keihard de shows mee steelt (zoals deze) vind ik vijfhonderd al helemaal zondegeld. Maar als ik Marcje eenmaal omdoe en kritisch in de spiegel kijk, zie ik meteen dat dit een tas is die al-tijd kan. En fuck it, ik had toch nog die bon van 150, dus technisch gezien kost Marcje nog maar 350 euro.

“Vervolgens gaat alles in een waas”

Eenmaal bij de kassa aangekomen zie ik de medewerkster wat stuntelen. Vast nieuw. Ze scant mijn tas, kijkt een seconde verbaasd en zegt dan: “Fijn hè, die kortingen!” Ik kijk haar vragend aan. “Deze tas is met 70 procent korting. Dan blijft er nog 150 euro en 70 cent over.” Ik sta al met mijn pinpas in de hand, maar word totaal overrompeld door de nieuwe prijs van mijn geliefde Marcje. “ECHT? Voor díe tas? Wat CHILL!” roep ik net iets te enthousiast. Dit moet mijn geluksdag zijn. Dan kan ik dus met mijn tegoedbon die tas afrekenen en is het ding technisch gezien nog maar 70 eurocent (!). Waaarrr is dat feestje? HIERRRR is dat fee-. Afijn. Ik tik mijn vriendin hysterisch aan en zeg dat er misschien nog meer tassen zijn met 70 procent korting en dat zij dan toch ook écht dat kleine lieverdje mee moeten nemen waar ze net nog over twijfelde. Ik doe een klein stapje opzij naar de stand met de tassen en houd nog een paar exemplaren in de lucht voor vriendin. Denk in mijn hoofd nog: goh, ik zie nergens stickers met 70 procent korting ofzo. De verkoopster lacht om mijn enthousiasme, kijkt me dan met een ietwat vreemde blik aan en kijkt dan nog eens naar de tas.

 
Oh. Mijn. God.

 
Vervolgens gaat alles in een waas. Ik hoor haar de woorden “even, collega, erbij, roepen” uitspreken. Ik kijk m’n vriendin aan en word lijkbleek. Voel meteen een stomp in mijn maag van acute spijt en kan mijn tong er wel afbijten van ellende. “Nee, kijk, je scant verkeerd,” hoor ik de overduidelijk ervaren tassenchef van de afdeling tegen de jonge werkneemster zeggen. De vrouw met haar strakke knot en perfect gestifte lip kijkt me droog aan. “Nu klopt de prijs.” Het meisje kijkt me schuldig aan. “Eh, sorry. Er ging even iets mis. Dat wordt dan vijfhonderd euro alstublieft.” Zuur kijk ik naar de tas. Die tas waar ik drie minuten geleden nog vijfhonderd euro voor wilde pinnen die het nu dus INEENS niet meer waard is. Zo werkt het brein ook wel weer. “Ik heb nog een bon,” mompel ik. Al sjokkend loop ik de Bijenkorf uit met Marcje-kan-me-wel-voor-m’n-Jacobs-slaan. Wat een kutdag. Wat een kuttas.

P.S.: Oké, de aanval van mijn inner grumpy cat duurde om precies te zijn zo’n 72 uur. Waarin ik oprecht heb getwijfeld de tas terug te brengen uit woestheid. Maar om Marc nou de schuld te geven van mijn stommiteiten, dat is niet eerlijk. En het arme meisje was misschien wel ontslagen geweest anders. Alles is inmiddels vergeven en vergeten. You see: ieder huwelijk heeft zo zijn kreukels. Tot de dood ons scheidt, toch, Marc?

 
P.P.S.: De eerstvolgende persoon die me goddomme een Bijenkorf Cadeaucard geeft krijgt een uitbrander in verband met een opkomend trauma waarvoor nu alvast excuus.