HET INKOMENSVERSCHIL

IS OPGELOST

(met dank aan Bristol)

Zondag heb ik het Netflix-&-chill-principe eens stevig in de praktijk gebracht. Met af en toe een shotje televisie tussendoor. Daar ging het een beetje mis, want televisie betekent reclame. Normaal kachel ik dan richting keuken voor een dosis cola en chips, uuuh, ik bedoel natuurlijk citroenwater, groene thee en bleekselderijstengels. Maar deze lazy Sunday bleef ik even aan de bank vastplakken en toen zag ik ineens de onverstoorbare tronie van Philippe Geubels, mijn favoriete cabaretier uit het Belgische land. Ik apprecieer zijn harde grappen bijzonder, óók de vrouwonvriendelijke. Maar dit keer deed hij een dingetje voor Bristol op de Neerlandse kijkbuis, een reclamedingetje.

‘Philippe, dit keer vond ik je gewoon niet zo grappig en dat is allemaal de schuld van Bristol’

En Philippe, ik vind het jammer, maar door dit reclamedingetje ben je toch een beetje favoriete cabaretier-af. Bristol was al niet echt mijn lievelings, maar daar ga ik nu nóg minder snel naar binnen. Ik kan heus tegen grove grappen, ook het soort dat ons dames eens flink op de hak neemt (hebben we af en toe gewoon nodig), maar wat dit duo doet vind ik jammer. Het reclamebureau van Bristol dacht vast: als Philippe het doet, dan komen we er wel mee weg. Maar helaas, je krijgt er een beetje een vieze nasmaak van. Zelfs mijn vriend, groot fan van Geubels, kon ‘m niet zo waarderen. Oh, aandacht krijgt Bristol zeker, dat is dan wél gelukt. Heel vrouwelijk twitterend Nederland gaat uit haar dak.

Ik leg je de situatie even uit. Bristol geeft twintig procent korting op de damescollectie. Ie-de-reen blij natuurlijk. Rennen maarrrr naar de Bristol-warenhuizen, de vreugdedansen spatten van het scherm. Daarna hoor je het treurige feit dat vrouwen in Nederland nog steeds twintig procent minder dan mannen verdienen door de speakers schallen. En dat probleem verklaart Philippe door deze lumineuze korting uit Bristols koker bij dezen opgelost. Daar zat ik, een soort van verbluft te zijn. Het is dat ik me op papier niet al te plat mag uitdrukken, anders slingerde ik er nu een WTF’je in.

Mijn tenen zijn vast üüüüüberlang en ik heb waarschijnlijk de humor van een ingevroren visstick, maar ik vind ‘m niet zo lachwekkend. Vertelde ik pas nog dat al die feministische leuzen me verbazen (lees hier maar even), nu snap ik zelfs bijna dat vrouwen dit op de borst dragen. Oh ja, het inkomensverschil wordt aangekaart, maar moet dat zo? Philippe, dit keer vond ik je gewoon niet zo grappig en dat is allemaal de schuld van Bristol.