Het juiste moment bestaat niet
De maandag stond dubbeldik in mijn agenda aangekruist, in het rood. Ik wist ook angstaanjagend minutieus hoeveel uren en minuten het nog was tot dé datum. En toen brak ‘ie aan en deed ik het niet. Ik deed gewoon net alsof het idee überhaupt nooit bij me opgekomen was. Dat witte pakje met gouden lijntjes en zwarte letters ging mijn tas in en miste op een haar na de prullenbak. En het was een feit. Ik was officieel wéér niet gestopt met roken. Had ik mezelf even flink in de vingers gesneden door mijn plan wél rond te bazuinen op de redactie. En nu krijg ik dus allemaal geschokte blikken mijn kant op en handen die voor de mond worden geslagen met gilletjes die ongeveer zo klinken: ‘Maaaaar jij was toch gestopt met roooooken?’ Beschuldigende stembuiging vol ongeloof incluis.
‘Het is allemaal de schuld van het iets te kiezen hebben.’
The word is out, dat ben ik dus niet. Want ik moest ook stoppen met de stukken chocolade gedoopt in karamel-zeezout. En ik moest aan de financiële detox, oftewel niet toegeven aan de impuls als je een witte tas met de coolste patches ziet of denkt aan een glaasje wit. Verhuizen staat ook nog op het plan en huizenjacht geeft onnoemelijk veel stress. Ik ben er niet aan toe, dit is gewoon een buitengewoon onhandig moment. Kreeg ik meteen een rake tik op mijn vingers van Simoon, want volgens haar is het dus nooit het goede moment. En dat prikt en wrijft ze me sinds mijn falen onder de neus. Sterker nog; ze scandeert het over de redactie. Het meest recente is een stukje tekst van een aannemelijke bron en ook daar staat het. Dikgedrukt. Confronterend. Je bent er niet klaar voor is een smoes, want je bent nóóit echt ergens klaar voor. Simones vrije vertaling is daarom ook: je moet het gewoon doen. En ze heeft gelijk en ik niet. En ze heeft ook discipline en ik niet. Heeeeel onhandig allemaal.
Maar ik las daar in dat stukje tekst dat ze onder mijn neus schoof ook meteen even wáárom het zo lastig is om het juiste moment te kiezen, los van het feit dat zoiets niet bestaat. Omdat jij en ik zoveel te kiezen hebben, zijn we extreem weloverwogen bezig. Ja, dat herken ik wel (afgezien van mijn totale black-out als ik de nieuwste ripped Levi’s in een winkel zie). Omdat je wat te kiezen hebt, stel je dat kiezen uit. Ha, so far so good die keuzevrijheid. Het zorgt er gewoon voor dat ik mijn pakkie peuken niet bij het grofvuil mik. Het is allemaal de schuld van het iets te kiezen hebben.
Oké, misschien hebben al die deskundigen (en Simoon) wel gelijk. Het juiste moment bestaat niet, maar dan weet ik toch in ieder geval zeker dat morgen niet het juiste moment is om het juiste moment te zijn. Zo.
