Het kind van de Plusmarkt-rekening
Mijn ouders zijn gescheiden. Nu ben ik één van die 70.000 kinderen per jaar waar dat nou eenmaal zo bij is. Maar toen het gebeurde was ik zes en wij waren het eerste gezin van de dorpsbasisschool dat in scheiding ging. Eén keer in de twee weken naar mijn vader, de rest van de tijd bij moeders en met feesten en partijen werd er van weekend gewisseld. Met kerst stond het gourmetstel bij mama op tafel en werd er de hele middag Monopoly gespeeld, oud en nieuw vierden we bij papa met een vuurwerktas vol, dat we om zes uur ’s middags allemaal de lucht al in schoten. Daarom sloeg ik aan op de Plusmarkt-reclame.
Allereerst een staande ovatie voor de supermarktketens die regelrechte tearjerkers hebben weten te maken. Applaus voor Albert Heijn, die (waarschijnlijk verdienstelijk) voortborduurt op de eenzame ouderen van Geer en Goor. Ook voor Jumbo-vader Frank Lammers die misschien wat bot oogt, maar toch een te klein hartje heeft om met de botte bijl bomen om te hakken en de dierenpopulatie van hun huis te beroven. Boodschappen doen draait alleen nog maar om emoties en niet of de mayonaise in de reclame is, dan weet je dat even.
Maar toen zag ik de Plusmarkt-reclame. Nog niet gezien? Ik schets ‘m even. Klein meisje heeft gescheiden ouders. Pakt tas in en weer uit. Pendelt tussen ouders. Het is kerst. Bij mama heeft ze een grote boom, bij papa een kleine. Papa is alleen. Klein meisje geeft papa een gourmetpannetje cadeau. Papa vindt pan onder de boom. Iedereen gourmet in vrede, zelfs papa en mama’s nieuwe vriend. Einde. Mag ik ook even een bescheiden applaus voor de makers van dit reclamehoogstandje? Want zelfs ik kreeg een brok in mijn keel.
Als kind van gescheiden ouders vraag ik me sinds die commercial dingen af. Allereerst: hoeveel kinderen met gescheiden ouders hebben aan deze reclame meegewerkt? En… gingen hun ouders écht zo met elkaar om? Nog iets, waarom geeft (de best wel knappe, het mag gezegd worden) papa geen hand aan de nieuwe vriend van mama? En hoeveel van de 70.000 kinderen in Nederland die per jaar getuige zijn van de scheiding van hun ouders moesten heel hard huilen bij deze reclame? Omdat dit niet de werkelijkheid is. Omdat vaders en moeders bijna altijd ruzie maken bij een scheiding óf op z’n minst toch wat koel tegen elkaar doen bij het ophalen en afzetten van het kind in kwestie. Omdat een nieuwe liefde van vader of moeder meestal niet met veel gejuich onthaald wordt.
Ik moest zelfs een brok wegslikken, ook al gebeurde het toen ik zes was. Ja, zes. Dat betekent dat het vijfentwintig jaar geleden is. Nu laat ik misschien sneller een traan dan de gemiddelde man, maar je zou toch denken dat er na vijfentwintig jaar zoveel slijtage opgetreden is dat ik dit traanloos kan doorstaan. Al is het alleen al omdat het beter was. Het meest frappante van dit alles is dat ik het godbetert over een supermarktreclame voor kerstboodschappen heb. Dat geloof je toch gewoon niet?
Daarom, lieve Plusmarkt, het is allemaal hartstikke nobel en lief wat jullie bedacht hebben, maar het is een utopie. De wens is de vader van de gedachte, maar soms zit je vader niet aan tafel en is dat gewoon verdrietig.
