IK HEB EEN BRILLENTRAUMA

Nu ik uit de kast ben gekomen als make-upnerd, gooi ik er meteen mijn tweede confessie achteraan: ik heb eigenlijk een bril. Met enorm dikke glazen. Ik heb –niet schrikken- min acht en degenen die zelf ook bijziend zijn, weten dat dit echt bizar slecht is. Heb je geen bril, stel je dan voor dat alles om je heen heel wazig is en je niet verder kunt kijken dan twintig centimeter. Overigens is alles binnen die twintig centimeter wel heel scherp. Wel zo handig als je ‘s avonds zeker wilt weten of je met de juiste man in bed ligt.

Ik draag mijn bril nooit in het openbaar. Dat komt omdat ik in de eerste week dat ik ooit mijn bril op had (ik was twaalf) in de bus zat van de horrorwijk Aldlân-West (nu snap je waarom ik thrillerschrijfster ben geworden) naar Leeuwarden-Centrum. In die bus zaten een paar heel vervelende jongens die op mijn hoofd gingen slaan en mij uitscholden voor ‘brilllenjood’. Uiteindelijk greep de buschauffeur in en kon ik ontsnappen. Sindsdien heb ik de link gelegd: bril = kwetsbaar. Bril = lelijk. Bril = ren voor je leven.

Ik heb die bril nooit meer in het openbaar opgedaan en meteen lenzen genomen (gelukkig gunden mijn ouders mij dat, maar ik moet er ook bij vertellen dat ik heel overtuigend kan huilen). En nog steeds zijn de momenten waarop je mij met een bril zult zien heel zeldzaam. Ik draag mijn bril alleen thuis een kwartier voor het slapengaan en een kwartier na het opstaan én in het vliegtuig, omdat lenzen mijn ogen te veel uitdrogen en ik geen drie dagen als The Vampire Diaries wil rondlopen.

Deze week is een heel rare voor mij. Ik moet namelijk de hele week mijn bril dragen, omdat ik eindelijk de knoop heb doorgehakt om mijn ogen te laten laseren. En dan moeten je ogen eerst even ‘bijkomen’ van het lenzen dragen. Dat ik niet eerder mijn ogen heb laten doen is ook om deze redenen: ik wil mijn bril niet op. Vroeger mocht je voor de procedure een maand lang je lenzen niet in. Nu het een week is, durf ik het eindelijk aan.

Dus ik ben al met mijn bril op uit eten geweest (weird), ik fiets met mijn bril op door de stad en vandaag zit ik met mijn bril op bij Amayzine. En straks heb ik zelfs een gesprek met een televisieproducent over een programma waar ik misschien aan deel ga nemen. Ook met die bril op. Tot nu toe heeft nog niemand mij uitgescholden of op mijn hoofd geslagen, maar ik zou me alsnog het liefst willen verstoppen. Ik ben totaal uit mijn comfort zone. Al was er gisteren wel een man (ook met bril op) die naar mij knipoogde. Ik viel bijna van mijn stoel.

Aanstaande maandag zit het erop. Dan zie ik voor het eerst sinds in dertig jaar weer scherp. Dan hoef ik nooit meer op de tast naar mijn bril te zoeken, lenzen in en uit mijn ogen te halen (ik kan het zonder spiegel binnen dertig seconden), de dagen van reisjes uit te tellen om zo het juiste aantal lenzen mee te nemen, op tijd lenzen te bestellen enzovoort. Ik heb die lenzen altijd heel handig gevonden, maar het schijnt dat als je ogen eenmaal zijn gelaserd, je je echt afvraagt waarom je het in godesnaam niet eerder hebt gedaan. Ik ben heel benieuwd.

Wish me luck, maandag. Want het lijkt me best raar om rook uit je ogen te zien komen (schijnt zo te zijn, aaaarrrgggh). En als je voor die tijd een heel schichtig vrouwtje met een grote bril op door de stad ziet fietsen, dan ben ik het.