IK HEB VERGEET-KINDER-ACHTIGHEID
Het allerleukste joch op aard was jarig. Eén heel jaar op de teller werd hij. Maar de drommel van mijn lievelingsvriendin woont aan de andere kant van het land, ze vierden het klein, op een zaterdagochtendje, dus ik mocht heus skippen. “Merkt ‘ie toch niets van,” zei ze. Nou, dat kan kloppen, dacht ook ik. Nu kan ik er natuurlijk bij zeggen dat ik toch nog bizar in de war raakte op welke dag hij nou verjaarde en dat ik dat ook bij haar moest checken, maar laten we het daar verder niet over hebben.
Mijn vriendinnen baren en masse hun baby’s in januari, februari of maart. Het was dus wat dagen op de klok kijken voor het allerleukste meisje één heel jaar werd. Leve Instagram, want daar zag ik de festiviteit in folieballon voorbij boomerangen. Attent als ik ben, stuurde ik haar via de app mijn felicitaties met de kleine man. Ze bedankte me met veel liefde en zei dat die dank heul groot was, maar het was heus haar dochter die vandaag verjaarde. Oeps, maar e-nor-me OEPS. En ik wist het wel, want haar zoon is dus al twee. Zij lag honderd procent zeker, gillend van het lachen met de folieballon in de ene hand en haar dochter op de andere arm door de woonkamer te rollen. Ik stond mezelf tegen het voorhoofd te slaan, hard ook.
“Dan ben je een hele, héle slechte zelfbenoemde tante”
Ik lijd aan vergeet-kinder-achtigheid. En daar kan ik eigenlijk niets aan doen. Mijn familie is groots en dan geef je elkaar de vrijbrief. Die vrijbrief is inzetbaar op verjaardagen van neefjes, nichtjes en consorten. Kom je gewoon een weekje later, onder het mom van ‘kunnen we ook écht even bijkletsen’ (wat ik trouwens ook vind) bepakt en bezakt om het jong in de watten te leggen. En daar ging het dus ook een beetje mis deze keer. Want ik ging zelfs logeren bij het allercoolste joch van Nederland in kwestie, maar zonder cadeau. Dan ben je een hele, héle slechte zelfbenoemde tante. Vooral als je altijd maar pretendeert dat jij die rol van suikertante wel op je neemt.
Nu voel ik me dus een ontaarde tante, want ik weet nog hoe ik zelf wakker lag als ik bijna een jaar bij mijn leeftijd mocht rekenen. Het was toch wel dé dag, correctie, míjn dag van het jaar. En ook als de cadeaugever in kwestie een maand later aan kwam zetten, rekende ik wel op een presentje. Ik heb daarom een nieuwe afspraak met deze tante… Ja, ik mag mijn vrijbrief inzetten voor de kinders. Maar dan moet ik daarna wel met een auto volgeladen bij de dreumesjes op bezoek. En jij? Want ik voel me een beetje alleen in mijn vergeet-kinder-achtigheid.
