Ik snap Utopia niet

Vraagje. Wie van jullie kijkt Utopia? En nee, niet liegen linkmichels, want ik weet dat jullie er zijn. Het programma wordt per dag door een half miljoen mensen bekeken. Een hálf miljoen mensen. HOE DAN?

Elke stuurde me van de week een bericht door van een ‘Utopiaan’ (ja, zo noemen ze zichzelf) die na 2,5 jaar het huis verliet. Ene Bas had 2,5 jaar van zijn leven doorgebracht in de show. Tien procent van zijn leven tot nu toe. Say whuuuut. Mijn reactie: ‘Huh, bestaat dat programma nog? Kijken we daar nog naar? Zijn realityshows waarbij mensen permanent op een afgesloten terrein wonen en omringd worden door camera’s niet een béétje 2006?’ Feit is: zo 2006 is het blijkbaar helemaal niet. Een hálf miljoen mensen per dag. Dat is zo’n tien keer de Amsterdam Arena gevuld.

Waar het gek wordt? Ik ken niemand die het kijkt. Of één van mijn vrienden liegt. Is Utopia een guilty pleasure waar niet over gepraat wordt? Is Utopia het instagramaccount waar je eigenlijk niet op wilt kijken maar het stiekem toch doet? Ik snap het niet. Wat triggert ons boerenkoolkoppies toch zo reality-tv te kijken? Willen we écht à la Big Brother ieder uur van de dag zien wat random mensen uitvreten? Is vloggen daarom zo populair geworden? Is meespieken in het leven van een ander een diepe menselijke behoefte die altijd zal blijven bestaan? Burengluren is zeker onder millennials toch helemaal niet zo’n opzienbarend fenomeen meer?

En nu wordt het lachen…

Ik dook in de wereld van Utopia, en er is zelfs een webshop… Ik meen het. Voor maar liefst twee hele euro’s kun je aanstaande vrijdag een kijkje nemen in de loods. Je kunt op de foto, een praatje maken met de Utopianen, José zal haar rijstsieraden maken en nog veel meer. RIJSTSIERADEN. Dit wil je niet missen. Ze verkopen er zelfs kleding. Ik heb net een traantje weggepinkt van het lachen. Waarom willen we dit? En hoe kan dit programma met 2,5 jaar de langstlopende realityshow van de Nederlandse televisie zijn?

Vragen alom, mensen. Vragen. Ik denk dat we hier te maken hebben met verslavend ramptoerisme. Het Temptation Island-effect, maar dan zonder eiland en sloeries. Volg een groep bekvechtende Nederlanders met hun dagelijkse problemen in een loods en je gaat vanzelf sympathie voelen voor één of meer deelnemers. En oké oké, ik beken. Ooit was ik ook behoorlijk verslaafd aan een dagelijkse portie terror op de buis. De Gouden Kooi was in 2006 standaard het gesprek bij mij op school. ‘Terror Jaap’ die weer eens loco ging. Claire insmeerde met een fles met Dreft. We vonden het haast normaal. De escortdames die Huub mee naar het huis nam. De ordinaire schreeuwpartijen tussen Amanda en Brian. Nataaaaasia. Dát mensen, waren nog eens tijden.

Maar kan íemand me even uitleggen wat er nou zo tof is aan Utopia? Ik snap het namelijk niet. Of heb ik gewoonweg betere dingen te doen om half acht ’s avonds? Kan ook.

P.S.: Zie ik je vrijdag bij de fandag? Samen rijstsieraden maken? Echt leuk joh, doei.