Ik zeg alles wat ik denk

(en dat is best wel dom)

Laatst werd ik uitgelachen door drie vreemden. Althans, onbekend ónbekend waren ze ook niet helemaal, want na drie dagen busje crossen door Thailand heb je een hoooop gedeeld kan ik je zeggen, maar feit blijft: we kenden elkaar net. Ineens kwam daar de opmerking. “Kiki, heb je wel door dat je ALLES zegt wat je op een dag denkt?”

BAM. Pas toen drong het tot me door. Ik voelde me verdomme haast betrapt.

Ik zeg echt alles wat ik denk. Het echode nog even na in mijn hoofd. Alles wat ik denk. Alles wat ik denk. Echt álles. En dat is misschien wel heel vermoeiend voor anderen. Misschien ook wel voor mezelf. Als ik blij ben schreeuw ik, als ik moe ben zeur ik, als ik paniek heb weten de mensen het om me heen so-wie-so, en eigenlijk alles daartussenin ook. Wat ik eet, wat ik doe, wat ik leuk vind en stom, alles wat ik om me heen zie, ruik en voel wordt benoemd. Op de meest directe manier die in me opkomt. Noem het impulsief gebrabbel: eerst lullen, dan pas nadenken.

Het voordeel: ik kan makkelijk laten zien wie ik ben. No wonder dat ik na een lange journalistieke zoektocht terecht ben gekomen bij een personality driven magazine. Mensen kunnen gemakkelijk in de ‘Kiki-bus’ stappen: hop on, hop off.  Dat vind ik wél weer een mooie kwaliteit en die openheid brengt me ook verder in mijn werk, denk ik. Maarrrrr altijd open huis kan ook een valkuil zijn als je niet goed voor jezelf zorgt. Als je continu alles roeptoetert wat er in je opkomt – en daarbij ook dingen die heel kwetsbaar zijn er gemakkelijk uit blurt- kun je je onveilig gaan voelen, omdat je geen goede filter hebt en anderen daar gemakkelijk gebruik van kunnen maken. En het kost natuurlijk ook behoorlijk veel energie.

‘Is het eigenlijk slecht voor je om altijd álles te zeggen wat je denkt?’

Om de kwestie even te versimpelen: zie jezelf als een huis. Bij sommige huizen staan alle ramen en deuren wijd open. Dat klinkt uitnodigend, hè? Dus die deuren worden platgelopen. Altijd feest in huize Düren hoor, bring on the tequila bitchesszzz. Maar in hoeverre ben ik eigenlijk in staat om de boel eens dicht te gooien? Of om voor de middenweg te kiezen, de deur op een kier te zetten? Het is toch ook lekker als er een fijn briesje je huis binnenkomt zonder dat je iedere keer de volle windvlaag in bakkes krijgt?

Is het eigenlijk slecht voor je om altijd álles te zeggen wat je denkt? Vaak vraag ik me achteraf pas af of ik een bepaald verhaal niet te snel heb verteld aan een relatief onbekende. Was dit de juiste persoon om het aan te vertellen? Heb ik te veel gegeven of viel het mee? Was dit verstandig? Voelde ik me hier eigenlijk wel prettig bij? Voor alle impulsieve brabbelaars die hier ook last van lijken te hebben: misschien moet je je eens afvragen hoeveel je van jezelf aan de wereld wilt geven. Mogen de bezoekers van je huis meteen all the way naar de master bedroom gaan of laat je ze alleen binnen in de keuken? Kunnen ze op ieder moment binnenstormen via de achterdeur of heb je een bel?

Het heerlijke aan schrijven is dat het soms net als therapie werkt. Wat ik ga doen? Kijken of ik een filtertje op mijn gebrabbel kan knallen. Mijn huis is onder constructie. Er komt een strenger deurbeleid in de nieuwe woning. Enne, als het nieuwe stekkie bevalt, komt er snel een housewarming + tequila. Alleen op uitnodiging natuurlijk. Geen Project X-taferelen meer voor mij.