paris MAGAZINE

En hij was weg. Echt weg weg. Ik sputterde nog even dat we hem natuurlijk in een ander straatje hadden geparkeerd. Al die straatjes in Le Marais leken toch op elkaar? Het bewijsmateriaal kwam tevoorschijn. Altijd alerte vriendin A. had een foto van de straat gemaakt. “Kijk maar, het was hier. In de Rue des Francs-Bourgeois.” Daarna waren we meteen gaan eten bij dat leuke restaurantje La Favorite op de hoek.
Een weekend met vriendinnen roadtrippen naar Parijs. De lol begint al op de A2. Een ouderwetse zak snoepjes, kleine paprika’s en blikjes cola light, de playlist samengesteld door E. en voor je het weet ben je in de leukste stad van de wereld. Parkeren ging onverwacht soepeltjes. Dit was ons weekend. Maar nu was onze auto weg. Dat betekende twee dingen. Weggesleept of… Aan dat laatste durfde ik niet eens te dénken.

Natuurlijk zochten we hulp bij die jongen van die leuke winkel en voor ik het wist kreeg ik een bericht van de politie. “Votre véhicule a été enlevé.” Weggesleept. Ik zuchtte een klein opluchtingszuchtje. Deze dag kon ik gevoeglijk afstrepen,  want ik moest natuurlijk naar een louche buitenwijk om onze auto van een autokerkhof te vissen. Ik nam een taxi en gaf hem het adres. Toen hij bij het Carrée du Louvre stopte, dacht ik dat de man aan de pillen zat. Dit was altijd de locatie van de show van Vuitton. Toch niet waar ik mijn auto in de armen kon sluiten? De man wees naar de parkeergarage. Afdalen naar de derde verdieping en alles kwam goed. De garage rook naar groene zeep. De vloeren glommen. Er stond een bijzonder goed gelukte jongen die zijn motor kwam ophalen en daar zag ik het verloren kind. 180 euro moest ik betalen, maar eventueel mocht ik haar de hele dag laten staan. Had ik toch nog een dagje gratis parkeren (da’s vrouwenlogica) op een A-locatie.  Zo zie je maar weer; Paris by car is altijd een goed idee. Zelfs als je wordt weggesleept.