J’adore Dior

Dior en ik gaan way back. Ik denk dat het zo’n dertien jaar geleden is dat ik voor het eerst een lippenstift van het modehuis aanbracht. Samen met een vriendinnetje stiekem ‘geleend’ uit het make-upkastje van haar moeder. Die eerste ervaring vergeet ik nooit meer. Ik had een vriendje (zoals je vriendjes hebt als je dertien bent), maar een kus geven wilde ik niet meer. Ik bedoel, HALLO, ik had Dior op mijn lippen. En dat ging ik er dus ook niet afzoenen of überhaupt ’s avonds schoonmaken. Ik was niet GEK ofzo, DUH. Wie weet als ik héél voorzichtig sliep kon ik wel drie dagen met mijn rode lippen doen. Lukte natuurlijk totaal niet en de volgende ochtend was ik én gedumpt én zat mijn hele kussen onder de rode derrie. Maar hé, ik was één stap dichter bij mijn volwassen persoon, dus het was het meer dan waard.

Ever since heb ik een speciale band met Dior. Niet alleen met de lippenstiften hoor, ik discrimineer niet. Ook van de nagellakjes (Miss Satin 162 vooral), mascara’s en lipgloss gaat mijn staart nog steeds behoorlijk kwispelen. Sterker nog: als ik even een momentje de tijd heb vinden er hele cosmeticashoots plaats in mijn huis. Ik bedoel laten we het eens even over mijn nieuwste stilleven hebben. Ik noem haar: Zonder Titel.
Ha, als dat niet artyfarty klinkt weet ik het ook niet meer. Mondriaan, eat your heart out!